Úrval - 01.08.1970, Qupperneq 115

NJÓSNARINN SEM SKIPTI UM SKOÐUN
113
ber númerið 429. Þú átt að veiða
nálægt þeim símastaur. Kenniorð:
„Afsakið, ég held, að við höfum
hitzt í Yonkers-siglingaklúbbnum i
fyrra“. Þú verður að gefa þetta
svar: „Nei, herra, ég gekk úr
klúbbnum árið 1960. „Saga“ kunn-
ingsskapar ykkar: Þú hittir sendi-
manninn, þegar þú varst á veiðum.
Sendu biblíumyndarkort til sendi-
nefndar okkar hjá Sameinuðu þjóð-
unum og tilkynntu okkur þannig,
að þú sért tilbúinn til þessa fund-
ar. Undirskrift þín á kortinu á að
vera: R. Sands. Ef þú skilur ekki
algerlega, hvernig allar aðstæður
skulu vera, er fundum ykkar ber
saman, á undirskriftin á kortinu
að vera D. C. Kott. Foringinn“.
Sú ákvörðun Miðstöðvarinnar, að
hætta á að láta einhvern útsend-
ara hitta Tuomi persónulega í
Bandaríkjunum, var mjög óvenju-
leg. Honum hafði verið skýrt frá
því æ ofan í æ í Moskvu, að per-
sónulegir fundir njósnara væri einn
hættulegasti þáttur allrar njósna-
starfseminnar. Hann minntist þess-
ara orða Aleksei Ivanovich Gal-
kins, helzta kennara síns hjá KGB:
„Enginn okkar manna mun nokkru
sinni reyna að hitta þig persónu-
lega, nema að um alveg sérstak-
lega aðkallandi mál sé að ræða“.
Tuomi las fyrirskipanirnar enn einu
sinni og velti því fyrir sér, hvort
þar væri ekki um það að ræða, að
það ætti að ræna honum eða jafn-
vel útrýma honum.
„Hvert er þitt álit á þessu“?
spurði Tuomi.
„Jú, sá möguleiki er augsýnilega
fyrir hendi, að þeir séu farnir að
tortryggja þig“, svaraði Jack. „En
ég held nú samt, að þeir álíti bara,
að þú sért búinn að koma þér svo
vel fyrir og sért svo hátt hafinn
yfir allan grun, að þeir geti hætt á
þetta. Að minnsta kosti er öruggt,
að það er eitthvað þýðingarmikið,
sem þeir ætla að skýra þér frá. Við
þurfum að láta hendur standa fram
úr ermum fram að sunnudeginum“.
Himinninn var þungbúinn og hrá-
slagalegt veður, þegar vekjara-
klukkan vakti Tuomi af blundi
klukkan 6 á sunnudagsmorgni. Hann
hafði ekki sofið vel. Hann fann til
slíkrar vöðvaspennu í maganum, að
hann gat ekki hugsað sér að borða
nokkurn morgunverð. Hann fór í
köflóttan sportjakka, dökkar bux-
ur, sterka gönguskó og setti upp
veiðihúfu. Hann ók í norðurátt eft-
ir Garden State-hraðbrautinni. Svo
beygði hann inn á þjóðveg númer
45 til þess að kaupa bensín og ganga
úr skugga um, að honum hefði ekki
verið veitt eftirför. Síðar stanzaði
hann svo við veitingaskála við veg-
inn til þess að kaupa sér kaffi. Hann
var enn að ganga úr skugga um, að
enginn hefði veitt honum eftirför.
Hann skildi bílinn sinn eftir á
bílastæði við Greystone-járnbraut-
arstöðina. Þá tók hann eftir manni,
sem var að bóna bílinn sinn úti í
horni á bílastæðinu. Tuomi var viss
um, að þetta væri sovézkur njósn-
ari, sem hefði verið falið að ganga
úr skugga um, hvort einhverjir
menn Alríkislögreglunnar hefðu
veitt Tuomi eftirför. Tuomi gekk
yfir göngubrúna, sem lá yfir teina
New York Central-járnbrautarinn-
ar. Ofan af brúnni kom hann auga