Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 30

28
ÚRVAL
beint uppi yfir þeim, þegar þeir
klöngruftust upp á flekann. „Viö
vorum óvissir i þvi, hvort við ættum aö
láta ykkur fá fleka eöa ekki,” sagöi
hann, „svo aö þaö endaöi meö þvi, aö
viö köstuðum pening upp um þaö.”
Hann stakk hendinni i vasann. „Þið
voruö heppnir,” bætti hann svo viö.
Skrúfa Kamalii var farin aö snúast
ört. Hún var aö sigla burt. „Hérna,”
sagöi hann og kastaöi 10 centa
lukkupening niöur á flekann
> > »
Klukkan var oröin hálfsjö siödegis.
Kamalii var horfin úti við sjóndeildar-
hringinn. Flekinn var um 140 mflur
fyrir suövestan Honolulu. beir Power
og Waschkeit, sem voru báðir fyrr-
verandi sjómenn, höföu veriö þögulir
og i þungum þönkum um hriö. Þeir
vissu, að þeir voru nú staddir á haf-
svæöi, sem var eitt hiö fáfarnasta á
öllu Kyrrahafinu. Skip i feröum milli
Asiu og Norður- og Suður-Ameriku
sigla fyrir norðan Ameriku. Og jafn-
vel skip, sem eru á leiö til Honolulu,
nota Kaiwi-siglingaleiðina i norðri.
Þar aö auki var ekki nægilega mikill
útbúnaður á flekanum til þess, aö þeir
gætu haldiö lengi lifi á honum. Þar
voru aðeins tvö fallhlifarneyöarbiys,
þrjú litil handblys og 4 litrar af fersku
vatni, en engar vistir.
Mennirnir þrir voru þegar
dauðþreyttir. Waschkeit tók fyrstu
vaktina. beir Power og Freitas stein-
sofnuðu strax.
Nóttin var heiðskir, en þó ekkert
tunglskin. Sjórinn var lygn, enda var
logn. Waschkeit átti erfitt meö að
halda sér vakandi og ákvaö að standa
og reyna að þekkja eins margar
stjörnur og honum var unnt. Hann lyfti
handleggnum, benti á stjörnu og
nefndi nafn hennar upphátt. Orð hans
voru þvogluleg, og hann átti erfitt með
aö lyfta handleggnum. Hann fann, að
hann ruggaöi á fótunum hálfdottandi
ööru hverju eöa sá eins konar ofsjónir.
Hann var hræddur um, að hann mupdi
steypast útbyröis. Þvi lagöist hann á
hnén, og svo settist hann.
Tvö Ijós! Hann sá tvö ljós. Var hann
kannske aö sjá ofsjónir i raun og veru?
„Land!” hrópaöi hann alveg
ringlaöur og hristi þá Power og
Freitas.
Ljósin voru raunveruleg. Þetta voru
siglingarljós skips, sem var i 5-6 milna
fjarlægð. „Viö verðum aö fá þá til
þess aö taka eftir okkur,” tautaði
Waschkeit. Hann skaut öðru
fallhllfarneyðarblysinu upp i loftið.
Hann tók ekki eftir neinni stefnu-
breytingu á skipinu, svo að hann
kveikti I einu af litlu blysunum og
veifaði þvl fram og aftur. En hann
varö ekki heldur var við nein viðbrögð
I þetta skipti. Brátt yrði skipið komið
á hliö við þá, og siðan færi það fram
hjá þeim.
Waschkeit skaut upp siðari
fallhllfarneyðarblysinu. Það skauzt i
boga upp I loftið og féll síöan mjúkiega
Ihafið. Og nóttin virtist nú enn dimm-
ari en áöur.
Ekkert.
Svo beygði skipið mjög hægt I áttina
til þeirra, fyrst örlitið, sem varö varla
greint, en svo smám saman meira og
meira. Skyndilega fóru allir aö gráta.
Skipinu var siglt mjög hægt til
þeirra, og brátt var það komið fast að
þeim. Það kviknaði á leitarljósi þess
hátt uppi i brú. Og það skauzt gráðugt
eftir haffletinum og spundraði nótt-
inni með platlnuskærum bjarma og
gæddi svart hafið skyndilegu llfi,
þangað til það „greip” þéttings taki i
björgunarflekann og mennina, sem á
honum voru, og hélt þeim i liknarhendi
sinni.