Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 115

SLÖKKVILIÐSSVEIT NR. 82
113
liggui niu. betta er stór llkami,
og Frimes tekst með erfiðismunum að
draga hann að gatinu á veggnum,
hann ýtir likamanum til annars slökkvi-
liðsmanns, sem bar hann út á götu.
Þetta er negrapiltur, 16 til 17 ára, mjög
sterklega vaxinn. Hann andar enn, en
mjög veiklulega. Slökkviliðsmaðurinn
veit, að það verður að gefa honum
súrefni sem allra fyrst, eigi aö takast
að bjarga llfi hans. Og hann byrjar að
beita blástursaðferðinni. Frimes
hefur nú tekizt að skriða að læstu
hurðinni og opna hana að innanverðu..
Nú kemur vatnið fossandi út um
slönguendann, og við byrjum að
mjaka okkur niður eftir ganginum.
Viö komum að fyrsta logandi her-
berginu, og Knipps skrúfar frá vatn-
inu. Herbergið er i björtu báli, og það
brestur og snarkar I eldinum. Þegar
vatnsbunan skellur á loftinu, eykst
hávabinn, þvi að nú detta stór stykki af
múrhúðun rjúkandi niður á blautt
gólfið. Þaö heyrist hvæsandi hljóð,
þegar brennheit stykkin skella á
rennblautu gólfinu.
Eldurinn dökknar fljótt og deyfist,
og nú minnkar reykurinn einnig, en
leggst þétt yfir gólfið, Willy Boyle
gengur inn i herbergið. Hann á
auðvelt með að anda, þvi að hann er
með grimu. Hann ætlar að leysa
Knipps af við slönguna, en þegar hann
er kominn út á mitt gólf, rekur hann
fótinn I eitthvað. Hann þreifar fyrir
sér og finnur, að hann hefur snert
annan líkama. ,,Það liggur einhver
hér á gólfinu!” hrópar hann i gegnum
munnstykkið á grimunni. Benny
Carroll flýtir sér til hans. beir bera
likamann út úr húsinu og leggja hann á
gangstéttina við hliðina á
negrapiltinum.
Þetta reynist lika að vera
negrapiltur. Föt hans eru illa brunnin.
Það er likast því sem sviðnir pappirs-
sneplar séu llmdir við hörund hans.
Hann er illa brenndur, og húðin hefur
brunnið burt sums staðar á andliti
hans, svo aö það er eins og hann sé
með bleika bletti á svörtu andlitinu.
Boyle snýr sér undan og kastar upp,
um leið og Benny setur öndunar-
grlmuna I samband viö lífgunartækið.
Hann heldur öndunargrimunni fast að
vitum negrans til þess að tryggja það,
að tengingin sé sem fullkomnust.
Boyle leggur aðra höndina á hjarta
piltsins og hina ofan á hana. Og svo
byrjar hann að þrýsta á kerfisbundinn
hátt, 60 sinnum á minútu. „Hann er
alveg steindauöur,” segir Boyle svo.
„Já,” segir Benny, „en við veröum
að reyna.”
Búið er að draga slöngu frá slökkvi-
bifreið nr. 73 upp á hæðina fyrir ofan
eldinn. Eitt herbergið hefur brunniö
alveg til ösku, en þeim hefur tekizt að
slökkva eldinn. Menn i stigasveitum
nr. 31 og 48 eru að krækja niður loftið
og veggina. Við þurfum að sprauta
einu sinni enn á herbergin, skola svo
loft, veggi og gólf, og svo getum viö
farið heim á stöð.
Einn slökkviliðsmannanna gengur
til sveitarforingjans og spyr: „Hvað á
ég að gera við bensindunkana?” Við
leit i herbergjunum hafa fundizt þrir
bensindunkar.
„Skildu þá bara eftir þarna.
Brunaeftirlitsmaðurinn kemur hingaö
bráðlega.”
„Hugsið ykkur bara!” segir Vinny
Royce. Svipur hans ber vott um
sambland af viöbjóði og dapurleika.
„Þessir rollingar hafa liklega kveikt i
kofanum, og svo kveikti hann i þeim.
Ég veit, að þetta hljómar ógeðslega,
en ef slikt gerðist oftar, mundi þaö