Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 117

SLÖKKVILIÐSSVEIT NR. 82
115
viö erum nýkomnir frá. Hann var I
leiguhjalli viö Refsstræti. Hjallur
þessi hafði nýlega verið rýmdur. Og
hitinn hafði haft þau áhrif á
ruslhrúguna, sem var á miðju gólfi I
aðalanddyrinu, að ólyktin af henni var
megnari en ég hafði nokkru sinni
komizt I tæri við. Ég gat ekki haldiö
niðri I mér andanum nógu lengi,
meðan ég klöngraðist yfir hana og dró
slönguna á eftir mér. ólyktin hafði
þau áhrif á mig, að ég fann til
ofboðslegrar velgju. Eldurinn var á
fimmtu hæð og var auðveldur
viöfangs. Okkur tókst fljótlega að
slökkva hann.
Ólyktin af ruslinu steig upp stigana,
og það var ekki unnt að komast undan
henni á leiðinni niður. Ég fann til
einkennilegrar frelsiskenndar, þegar
ég kom út á götuna. Það var eins og
mér hefði verið sleppt lausum eftir
margra ára fangelsisvist. Ég stóð
þarna fyrir framan húsið og vissi ekki,
hvert ég ætti að fara eða hvað ég ætti
aö gera, en samt fann ég til ofboðslegs
léttis yfir þvl, að ég var ekki lengur
i húsinu. Mér fannst leika um mig
hressandi svali i heitu, mollulegu
loftinu á Refsstræti.
Ég sat á aurbretti á ónýtum bil og
beið eftir skipun um aö vefja slönguna
upp aftur, þegar ég kom auga á Elenu
R. Hún kom gangandi hægt i áttina til
min. Það voru liðin nokkur ár, síðan
ég hafði séð hana, en ég þekkti andlit
hennar. Hún hafði gallaiausa dökk-
brúna húð og fingerða beinabyggingu
eins og hefðarkona. En augu hennar
ljómuðu ekki sem fyrrum. Eiturlyfja-
áhrifin gerðu það að verkum, að
augnalokin sigu niður. Aður höfðu þau
ljómað af hamingju, en nú var allt
slikt á bak og burt. Hún var I stuttu,
hvitu nylonpilsi, sem var eins og limt
á henni, og i þunnri, rauðri blússu,,
sem féll þétt aö brjóstum hennar. A
öörum tima og öðrum stöðum hefði
fólk sagt, að hún væri aö verða mjög
glæsileg, ung kona. Hið eina, sem var
ekki fallegt viö hana, voru augun og
handleggirnir, sem voru þaktir
stungum eftir eiturlyfjanálar.
„Denise, Denise!” kallaði hún. Hún
bar nafnið mitt fram með spænskum
hreim. „Hvernig hefurðu það?” Rödd
hennar var lífvana, og það var likt og
hún drægi seiminn. En hún virtist
vera hin ánægðasta. „Mikið er gaman
að sjá þig aftur!” Hún strauk sitt,
svart hárið frá andlitinu og lagði
höndina á handlegg mér á einfaldan og
yndislegan hátt.
Elena R. er 18 ára gömul. Hún
er frá Puerto Rico og kom hingað til
Bandarikjanna meo móður sinni,
þrem systrum og fjórum bræðrum,
þegar hún var 6 ára. Hún fer á fætur
klukkan 11 á morgnana, leitar að
sinum „manni” og fær hjá honum
skammt. Heroiniö kemur henni i
jafnvægi aftur, og hún fær svolitia
matarlyst. Þá fer hún til verzlun-
arinnar hans Amillios og fær sér
morgunverð, þ.e. Pepsi-cola og
nokkrarkökur. Svo fer hún aftur heim
til sin og horfir á framhaldsleikritin i
sjónvarpinu og smádottar.
Svo byrjar vinnudagur hennar.
Elena er fimm dollara mella, og upp á
siðkastið hefur hún neyðzt til þess að
selja sig fyrir fjóra dollapa. Þaö eru
erfiöir tlmar. Jafnvel meLurnar finna
fyrir áhrifunum.
Við töluðum ekki lengi saman, en
hönd hennar hvildi stöðugt á handlegg
mér, meðan hún staldraði við þarna.
Hún sagði mér, að hún leigöi ibúð
ásamt tveim öðrum stúlkum og ætti
önnur þeirra fjögur börn, sem væru
þar lika. Sú kona var á bænum. Hún
sagði mér lfka, að hún hefði reynt aö