Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 36

34
ÚRVAL
Rosemary Kelley, 74 ára að aldri, sem
situr flötum beinum i rúminu og horfir
eftirvæntingarfull á þau. Þetta er
falleg gömul kona.
,,Ég er búinn að láta bóka þig til
uppskurðar snemma i fyrramálið,”
segir DeBakey við hana. „Þú ert
alveg nógu hraust til þess, og þetta
verður allt i iagi.”
,,Dr. DeBakey, ég svaf ekki vel i
nótt, vegna þess að ég hugsaði svo
ákaft,” hóf hún máls. „Kannske getur
einhver notað nýrun úr mér , , ,eða
augun úr mér , , ,”
,,Þú munt þarfnast þeirra sjálf,” frú
Kelley,” svarar DeBakey uppörvandi
röddu. Hann leggur hönd á handlegg
henni. „Sjáðu nú til, góða, þú átt 13
barnabörn og 1 barnabarnabarn. Og
þau hlakka öll til þess að njóta sam-
vistanna við þig, þegar þú losnar
héðan.” (Svipur Labats sýnir
ljóslega, að hann er alveg undrandi
yfir þvi, að DeBakey skuli vita allt
þetta um einkalif sjúklingsins, þvi að
slikt stendur ekki i upplýsingum
þeirra um frú Kelley). „Ég vil bara,
að þú hugsir um það eitt að láta þér
batna og að komast til þeirra sem
fyrst, en ekki um möguleika, sem er
mjög óliklegur. Þér er óhætt að trúa
mér.”
„Ég trúi þér,” segir hún með nýju
öryggi i röddinni. „En ég held samt,
að mér mundi liða betur, ef ég skrifaði
undir einhvers konar leyfi, svo að ég
geti a.m.k. skilið eitthvað eftir, sem
getur orðið einhverjum til hjálpar, ef
illa færi.”
„Jæja þá, góða min,” segir
DeBakey og brosir. „Ég skal láta
senda plöggin hingað upp tafarlaust.
En þér batnar nú samt, trúðu mér.”
39. sjúklingurinn er fyrrverandi
baseboltahetja, sem var fræg á þriðja
tug aldarinnar. DeBakey hefur gert
uppskurð á hálsi hans og skoriö burt
bút af sjúkri slagæð, sem hindraði
eðlilegt blóöstreymi til heilans. Fyrir
10 dögum hafði hann haft öil einkenni
slagsjúklinga, en nú var hann fullur af
lifi og fjöri eins og smástrákur.
„Þú ert nú orðinn nógu sterkur til
þess að byrja i boltaleiknum að nýju,”
segir DeBakey hlæjandi, um leið og
hann strýkur grönnum, næmum
fingurgómunum um ö'rin eftir upp-
skurðinn. „Þegar ég var litill strákur,
varst þú min helzta hetja. Ég vildi
verða snjall i baseboltaleik eins og þú.
En þess I stað var ég alltaf látinn
grfpa.”
„Jæja, en nú ert þú mín hetja, ungi
maður.”
Klukkan 7,12 f.h.:
Nú er stofuganginum lokið, og
DeBakey skreppur allra snöggvast inn
I hið allra helgasta til þess að athuga
áætlunina um þá uppskurði, sem
framkvæma skal þennan dag. Þangað
fer enginn inn án boða hans. Þetta er
litið herbergi við hliðina á skrifstofum,
sem hann deilir með tveim félögum
sinum, þeim dr. George Noon og dr.
Malcolm Daniell, aðalskurðlækni
sinum, dr. Kenneth Mattox, tveim
öðrum föstum læknum og fjórum
læknum, sem dvelja þarna aðeins um
stuttan tima, tveim lækna-
kandidötum og fjórum læknanemum
á þriðja ári, tveim félagsráðgjöfum og
sjö áhugasömum læknariturum. Það
eru mjög fá sjúkrahús, þar sem hætt
er á að gera fieiri en einn flókinn
hjarta^ eða æðauppskurð á dag. En
DeBakey og aðstoðarlið hans fram-
kvæma allt frá fjórum til tylftar
sllkra uppskurða á degi hverjum. t
dag eru þeir níu talsins.
Þá er skyndilega hringt I hann. 1
simanum er kona manns eins, sem á