Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 131

129
Blindur stenzt storminn
Eftir Harold Krents
Hin lifandi frásögn blinds pilts, sem réðst til atlögu gegn
lifinu og vandamálum þess án þess að hika, biðjast af-
sökunar eða áfsaka sjálfan sig. Frásögnin ber vott um
skilyrðislaust hugrekki, og það er sem innilegur hlátur
hans ómi i eyrum okkar,. Gleði hans yfir lifinu,yfir þvi að
vera til, ætti að vera okkur öllum hvatning og innblástur.
*
*
*
Ef
>K-
*
g get aðeins gizkað a
það, hversu hræðilegt það
hlýtur að vera að vita, að
sonur manns hefur fæðzt
blindur.
Kvölin, sem nisti foreldra
mina, kom skýrt fram,
þegar atburður nokkur gerðist fyrir
nokkrum árum. Móðir min var að
hreinsa geymsluloftiðheima hjá okkur
i Scarsdale i New Yorkfylki og rakst
þá á dagbókina, sem hún hafði haldið
um framfarir minar, þegar ég var
smábarn. A fyrstu blaðsiðunum getur
að lita allt þetta venjulega, svo sem
þyngd mina við fæðingu, komudag
minn á heimilið og upplýsingar um
það hvenær ég tók fyrstu tönnina.
Siðan kemur blaðsiðan, sem ber
fyrirsögnina 23. mai 1945. Ég var þá
átta mánaða- gamall, og foreldrar
minir höfðu farið með mig til augn-
sérfræðings I Boston, þar eð grunur
þeirra um að eitthvað væri að sjón
minni, óx sifellt. Dagbókarfærslan
þann dag hljóðar svo: „Við erum
nýkomin aftur frá Boston með Harold,
Barnið mitt er blint.’
Allar siðurnar þar á eftir eru auðar.
Aúðvitað vissi ég þá ekkert um þetta
allt saman og minnist þess reyndar
ekki að ég hefði verið algerlega
blindur, þvi ég byrjaði að sjá örlftið
með vinstra auganu, þegar ég var
orðinn hálfs annars árs. Foreldrar
minir urðu frá sér numdir af hrifningu
vegna þessa kraftaverks, Þetta hafði
veriö þeim erfiður tlmi. Og nú virtist
loks vera að rofa til.
Þau höfðu haft sérstaka ástæðu til
þess að gleðjast yfir ýmsum
þroskamerkjum i fari minu, sem
flestir foreldrar taka sem sjálfsögðum
þáttum I venjulegum þroska eðlilegs
barns. Þau höfðu glaðzt yfir þvi þegar
ég settist upp i fyrsta skipti, þegar ég
fór að brosa og þegarégteygði mig i þá
átt, sem hringluhljóðið barst úr. Sjón
min var að visu mjög dauf, en
foreldrar mlnir höfðu samt öðlazt
raunverulegt tækifæri til þess að hasla
mér völl i heimi hinna sjáandi.
Fyrstu skýru minningarnar minar
eru frá þeim tima, þegar ég var
þriggja ára og hljóp niður eftir götunni
langt á undan móður minni og
móðursystur. Ég hélt, að ég gæti
hlaupið hraðar en vindurinn. Og I