Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 105

SLÖKKVILIÐSSVEIT NR. 82
103
Yorkborg og hjá okkur . . . .og Hklega
hvergi I viöri veröld.
Ég bý I litlum bæ, sem heitir
Washingtonville. Og viö hjónin eigum
þar hús, vegna þess að gömul kona,
sem dó fyrir nokkrum árum vestur i
Boise I Idahofylki, arfleiddi einn af
erfingjum slnum, sem var henni alveg
ókunnugur, að nokkurri fjárupphæð.
Þessi erfingi var Pat, eiginkona mln.
Og þessi fjárupphæð nægði til út-
borgunargreiðslu fyrir þetta hús.
Ég sit núna I eldhúsinu heima og bið
eftir þvi, að Pat ljúki við að búa til
sveppaomelettu handa mér. Ég vildi,
að ég hefði nú tima til þess að halda
henni bliðlega I faðmi mér og segja
henni, að ég elskidiana og ýmislegt
fleira. En nú verð ég að halda strax til
vinnu, og ég hef aðeins tima til þess að
boröa omelettuna og drekka einn bolla
af te.
Ég hef verið i sjúkralevfi siðustu
tvær vikurnar vegna þess að ég
brenndist illa á háls . g finn ekki
lengur til i hálsinum, og nú vil ég þvi
komast sem fyrst til starfa.
Pat setur rjúkandi omelettuna fyrir
framan mig. Hún hallar sér að mér.
Varir hennar snerta varir minar, og
hún byrjar leikinn okkar. Ég get
fundið mjúkar varir hennar hreyfast,
þegar hún spyr: „Hve mikið?”
„Svona mikið,” segi ég og teygi út
handleggina eins langt og mér er unnt.
Hún litur fyrst á vinstri hönd mina
og svo þá hægri til þess að sjá, hvort ég
hef teygt úr höndunum og teygt hvern
fingur eins langt og ég get. ,,Og i
peningum?” spyr hún.
„Féhirzlu páfans.”
„í steinum?”
„Algerlega fullkominn demarjt.”
„1 fjöllum?”
„Everesttind auðvitað og Rolls-
Royce I bilum og New York i borgum.”
Ég vef örmum minum utan um hana
og lýk leik okkar. Grannur likami
hennar iðar til, og loks sleppur hún úr
faðmi minum.
„Verra en Vietnam”
„Eggin þin verða köld,” segir hún.
Svo sezt hún þarna og bitur i neðri
vörina að innanverðu, en hún er vön að
gera slikt, þegar henni liggur eitthvað
á hjarta. Fyrst ber hún á móti þvi, að
hún hafi áhyggjur af einhverju. En
loks leysir hún frá skjóðunni: „Hve
mörg ár ætlarðu að vinna i Suður-
Bronx? Ég var ekki nærri eins
áhyggjufull, meöan þú vannst i
Queenshverfinu. Þú varst þá að
minnsta kosti ekki eins og dauður
maður, þegar þú komst heim úr
vinnunni. Nú ertu alveg úttaugaður,
þegar þú kemur heim, ef þú kemur þá
heim en ert ekki tepptur i einhverju
sjúkrahúsi, þar sem verið er að sauma
þig saman, taka af þér röntgenmyndir
eða gera að brunasárum þinum.
Jafnvel i Vietnam senda þeir her-
mennina heim eftir ársþjónustu. En
þú hefur verið i slökkviliðssveit númer
82 i yfir 5 ár:”
Allar eiginkonur slökkviliðsmanna
hafa áhyggjur af eiginmönnum sinum,
þegar þeir eru að störfum. En Pat
hefur alltaf haft fullt vald yfir þessum
kviða sinum þangað til núna. Nú get
ég séð, að hún er raunverulega I upp-
námi. En samt er fátt, sem ég get sagt
til þess áð draga úr ótta hennar. Vinn
ég i Suður-Bronx vegna ' einhverra
óljósrar siðferðilegrar skyldutilfinn-
ingar? Geri ég það vegna þess, að ég
sé á þeirri skoðun, að fátæklingar
verði að njóta sérfræðilegrar verndar
gegn eldsvoðum? Er ég eins konar
krossfari? Eða er ég bara að reyna að
leysa af hendi starf mitt? Ég hef
aldrei velt vöngum yfir þessu.