Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 110
108
ÚRVAL
Klukkar er næstum hálfsex að
morgni, þegar við komum aftur til
slökkviliðsstöðvarinnar. Ég er einmitt
að fara í þurrar buxur, þegar
brunahringingar taka að glymja á
n ý j a n 1 e i k
„Anaskotinn hafi það, maður hefur
alclrei frið!” hugsa ég um leiö og ég læt
mig renna niður stöngina af þriðju hæð
niður á tækjahæðina. Til allrar
hamingju eru aðeins 5 götulengdir til
brunaboðans, sem brotinn var. Þetta
er gabbhringing. Það tekur okkur 10
minútur að komast á vettvang, leita
þar I nágrenninu og snúa aftur til
stöðvarinnar. Við fáum tvær gabb-
hringingar i viðbót, áður en menn-
irnir, sem eiga að vera á dagvakt,
byrja að tínast að rétt fyrir klukkan
átta. Klukkan er orðin 9, áður en ég
legg af stað i hina löngu ökuferð heim
til þess að fá mér góðan dagsvefn.
Beið bana vegna gabbs.
Ég átti vin, sem hét Mike Carr. Það
var prýðisnáungi. Hann var stéttar-
félagsfulltrúi sveitar númer 85. Hann
hafði áhuga á öllu þvi, sem var
hugsanlegt, að gæti orðið slökkviliðs-
mönnum til hagsbóta, og hann vann
stööugt að málefnum okkar.
Svo gerðist það dag einn, að 9 ára
snáði teygði sig upp og togaði i hand-
fang á brunaboða. Það er mikið um
það i Suður-Bronx, að krakkar geri
slikt. Félagar hans fóru að hlæja, og
svo hlupu þau öll upp eftir götunni til
þess að missa nú ekki af þvi, þegar
slökkviliðsbilarnir kæmu á vettvang.
Brunahringingarnar bárust frá
brunahana nr. 2787 I Southern
Boulevard og 172. stræti. Mike stökk
upp á þrepið á slökkviliðsbifreiðinni.
Bifreiðinni var ekið hratt upp eftir
Intervalegötu. Slökkviliðsmaðurinn
steig fast á neyðarflautuútbúnaðinn.
Við hornið á Freemanstræti beygði
bifreiðin til hægri, og þá missti Mike
takið. Hann snarsnerist og þaut af
þrepinu eins og skopparakringla.
Marty Hannon , og Juan Moran
stukku niður af Bifreiðinni, áður en
hún var alveg stönzuð. Það var blóð
alls staðar. Þeir sáu, að Mike var
hættur að anda. Marty þurrkaði búrt
blóð af vitum hans með vasaklút
sinum og reyndi blástursaðferðina á
honum. Hann sagði við mig, aö hið
eina, sem hann muni nú um þessi
skelfilegu augnablik, hafi verið rödd
slökkviliðsstjórans, sem glumdi I
talstöðinni: „Orðsending 1092,
brunaboði 2787. Gabbútkall að
yfirlögðu ráði.
Næsta dag bauð Slökkviliðsmanna-
sambandið 1000 dollara fyrir upp^
lýsingar, sem leitt gætu til 'handtöku
þess, sem gabbað hafði slökkviliðið.
Og siðdegis þennan dag var farið með
9 ára snáða inn um dyrnar á lögreglu-
stöðinni við 41. stræti. Fréttir berast
fljótt I Suður-Bronx, og vinir drengsins
höfðu skýrt foreldrum sínum frá
þessu, en þeir höfðu svo hringt i
lögregluna.
Meðan verið var að yfirheyra
drenginn á lögreglustöðinni, málaði
fólk' úr samvinnuhóp þarna i
nágrenninu brunaboðann svartan og
hengdi skilti á hann. Fyrri hluti
textans var á spænsku, en hinn á
ensku: „Maður týndi lifi, þegar hann
var á leiðinni hingað til þess að svara
gabbútkalli.” Málningin var ekki
orðin þurr, þegar annað gabbútkall
kom frá sama brunaboða, og menn-
irnir í sveit nr. 85 tóku þvi skiltið
niður.
Mike átti tvo syni, 7 og 9 ára,
hugrakka en óttaslegna drengi, sem
ganga hægt sinn hvorum megin við