Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 153

BLINDUR STENZT STORMINN
151
fylgja mér á bókasafnið, og ég mundi
segja henni, að hverju ég væri að leita,
og biðja hana að lesa upphátt fyrir mig
það, sem ég væri að leita að. Ég mundi
slðan skrifa mér ýmislegt til minnis
meö blindraletursskrifvélinni minni
og lesa henni siðan fyrir ýmsar
minnisgreinir og athugasemdir.
„Þetta virðist vera mjög óhag-
kvæmt, ” var mér jafnan svarað.
„Óhæft i framkvæmd,” sagði þá
jafnan einhver annar.
„En ég hef notað þetta kerfi með
góðum árangri við réttarrannsóknar
og réttarhaldaæfingar i lagadeild
Harvardháskólans^’svaraði ég þá. En
andmæli min voru gagnslaus.
Ég á enn þá fulla skúffu af nei-
kvæðum svörum lögfræðiskrifstofa,
sem ég sótti um starf hjá. Ég á jafnvel
neikvæð svör frá lögfræðiskrifstofum,
sem ég sótti aldrei um starf hjá. Hinir
og þessir höfðu samband við ýmsar
lögfræðiskrifstofur og fóru fram á, að
mér væri að minnsta kosti veitt
tækifæri til þess að koma til viðtals. En
slikum beiðnum var einnig neitað.
Ég held, að þessi ósveigjanleiki sé
hættulegur öllu lagakerfinu. Lögin
þarfnast sveigjanleika i vissum mæli,
og þeir, sem starfa á sviði
lögfræðinnar, ættu að sýna þennan
sveigjanleika i fari sinu og starfi, eigi
lagakerfi okkar að fá haldið velli.
„Hlátur, gaman og gleði”
1 byrjun mai byrjaði ég að fá slæm
höfuðverkjaköst. Þetta var máAuði
áður en ég skyldi útskrifast úr
lagadeildinni. Dag einn lokaði ég
augunum til þess að reyna að draga úr
kvölunum. Og þegar ég opnaði þau
aft'ir, var örlitla ljósglætan, sem ég
hafði getað greint með hægra auganu
algerlega horfin. I fyrsta skipti á
ævinni var ég nú I algeru
niðamyrkri.Ég hélt mig i algerri
einangrun þessa viku að þvi umdan-
skildu, að Kit deildi þessum ógnum
með mér. Og það var hún, sem
krafðist þess af mér, að ég léti ekki
sviptingu þessarar litlu ljósglætu eyða
allri lifsgleði minni.
Næsta laugardag fórum við I reið-
hjólamiðstöðina og ætluðum að taka á
leigu tveggja manna reiðhjól og hjóla
út að Waldentjörn. Við snerum heim
tveim timum siðar. Þetta var eina
hjólið, sem ég gat setið á, og það var
ekki til i miðstöðinni. Við reyndum að
taka bil á leigu, en það var ekki
löglegt, að blindur maður skrifaði
undir leigusamninginn, og Kit var of
ung til þess. Við reyndum að fara i
boltaleik niðri við Charlesána, en stóri
gúmboltinn, sem ég hafði alltaf getað
leikið mér með skall nú beint framan i
mig, æ ofan I æ.
Viö gengum yfir háskólalóðina á leið
tilherbergi minsihnuggin i bragði. Við
hvildum okkur stutta stund á þrepum
Harvardkapellunnar. „Hal, elskan,
ættum við að skreppa þangað inn rétt
sem snöggvast?” spurði Kit.
Augnabliki siöar sátum við þar
saman á einum kirkjubekknum og
létum kyrrðina og þögnina umvefja
okkur Einhver byrjaði að leika á
orgelið, og það greip mig sú einkenn-
ilega kennd, að Guð væri nálægur á
þessum stað. „Hvers vegna er það
endilega ég? Hvers vegna égV’spurði
ég. „Þetta var aðeins plnulltil
ljósglæia.”
Ég fór að gráta, þegar mér varð
hugsað til hinnar myrku framtiðar.
Skyndilega fann ég, að Guð hélt i hönd
mér. Eða var það kannske Kit, sem
gerði það? Oe ég fann friðarkennd ylja
mérinnaðhjartarótum. Það var sólin,
sem rak nú á burt mistur