Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 107

104
ÚRVAL
Ég teygi mig yfir boröið og grip hönd
hennar. „Heyröu, elskan,” segi ég,
„ég vildi, að þú hefðir ekki áhyggjur af
þessu. Ég hef sagt þér það áður, að
eigí það fyrir slökkviliðsmanni að
liggja að meiðast, þá getur slfkt alvég
eins gerzt i Queenshverfinu eða úti á
Stateneyju eins og i Suður-Bronx.”
Ég geri mér grein fyrir þvi, að ég
veit ekki, hvernig ég á að fara að þyi
að réttlæta starf mitt, nema þá að
segja, að mér geðjist aö þvi að vinna
það. Ég set tóman tebollann i vaskinn,
geng til Pat, þar sem hún situr við
boröið og grip báðum höndum um
laglegt andlit hennar. „Hugsaðu þér
bara,” segi ég ofur lágt við hana,
næstum hvislandi, „eftir 11 stutt ár get
ég hætt störfum og fengið hálf laun
min i eftirlaun. Ég verð þá bara 42 ára
gamall, og við getum flutzt til rólegs
bæjar norður i einhverju af fylkjunum
i Nýja Englandi eða til Irlands eða
aftur inn i New Yorkborg, já, hvert á
land sem við kærum okkur um að fara.
Lifið mun þá verða okkur auðvelt. Við
getum slakað á og nctið lifsins. Börnin
verða þá uppkomin. Við getum ferðazt
eöa gert hvað sem við viljum. En mér
geðjast að þvi starfi, sem ég vinn
núna. Ég er ánægður sem starf-
smaður og sem maður. Ég get lagt
fram minn skerf.”
Klukkan er hálff jögur siðdegis. Það
er kominn timi fyrir mig til þess að
halda til slökkvio.o? irinnar.
Brendan sonur minn, sem er 7 ára, er
einhvers staðar úti að hjóla. Yngri
drengirnir tveir, sem eru 5 og 4 ára,
koma hlaupandi inn úr garði
nágrannans, þar sen; þeir hafa veriö
að leika sér.
„Vertu sæll, Dennis. Sæll, Sean.
Heilsið Brendan frá mér.”
Þeir kinka báðir kolli og senda mér
fingurkossa, þegar éa ek aftur á bak
niöur I garðstiginn. Pat er úti á
veröndinni. Hún stendur þar kyrr með
krosslagða arma, og sitt hár hennar
blaktir I köldum vindinum.
„Bless elskan . . . .Elska þig,” kalla
ég til hennar.
Hún veifar til min. Ég sé, að hún er
ekki ánægð meö skýringu mina á þvi,
hvers vegna ég held áfram að vinna I
Suður-Bronx. Við höfum ekki komizt
að neinni niðurstöðu, hvað snertir
starf mitt i slökkviliðssveit númer 82.
Það mál hefur ekki verið útkljáð.
Eldur, eldur.
Klukkan er hálfþrjú að nóttu. Við
erum að sprauta um þúsund liirum af
vatni á minútu á brennandi hús. Og
það er eins og vindurinn þeyti
hverjúm köldum vatnsdropa aftur
beint framan i okkur. Við erum búnir
að vera hérna i rúma klukkustund.
Eldurinn logar enn giatt. Bara að við
gætum farið inn i bygginguna og
SLOKKVILIÐSSVEIT NR. 82
105
komizt svolitið nær hitanum! En
slökkvisveitarstjórinn segir, að það sé
of hættulegt, þvi að þakið geti hrunið
alveg á næstunni.
Það hafa myndazt grýlukerti á
varnarbrúninni á leðurhjálminum
minum, og þau brotna af, þegar ég
þarf aö hreyfa mig til þess að ná
öruggara taki á slöngunni, sem er eins
og lifandi naðra I höndum mér. „Viltu,
aö ég taki við slöngunni dálitla stund,
Dennis?” hrópar Benny Carroll.
„Já, Benny, taktu við henni dálitla
stund,” segi ég. Hann grfpur slönguna
úr höndum minum.
Ég geng niður eftir götunni I leit að
hlýju anddyri, þar sem ég geti yljað
mér svolitla stund. Ég heyri lágt en
greinilegt fallhljóð, likt og einhver sé
að kasta stálpeningaskáp niður á
hrúgu af balsaviði. Geysileg eldsúla
stigur til lofts. Hluti af þakinu hefur
fallið, og súrefnið fyrir ofan verkar
eins og segull á eldinn og drggur hann
upp til sin. ;T
Þetta gamla hús, sem er nú að
„deyja”, er þriggja hæða timbur-
bygging i stil, sem kenndur er við
önnu drottningu. A þvi eru nokkur
strýtulöguð þök. Og i þvi éru mörg en
litil herbergi, og er þannig sérstaklega
erfitt fyrir slökkviliðsmenn að athafna
sig i þvi.
Fyrir rúmum klukkutima sátum við
og hvildum okkur á slökkvi-
liðsstöðinni. Miðstöðvarofnarnir vgru
sjóðheitir, og kaffið var brennheitt.
Við höfðum þegar svarað 12 útköllum,
frá þvi að við komum á vakt klukkan 6
siödegis. í tveim tilfellum hafði
kviknað i dýnum. Eitt útkallið var
vegna bifreiðar, sem skilin hafði verið
eftir fyrir fullt og allt og kviknaö hafði
I. í einu tilfellinu hafði kviknað i sófa.
Hin útköllin höfðu verið vegna brenn-
andi rusls eða þá gabbútköll. Svo
hringdu brunabjöllurnar vegna bruna