Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 124

122
ÚRVAL
liösmenn vinna margt starf á slökkvi-
liösstööunum. Þeir búa til mat,
þvo og sópa og hreinsa salemin. Ég
‘he'f hugsaB lengi mn þetta efni, scm
hiln spurBi mig um, allt frá þvi aB ég
gerBist slökkviliBsmaBur. En ég reyni
ekki aB svara spurningu hennar heldur
spyr ég hana: „HvaB langar þig til
þess aB verBa, þegar þú lýkur skóla-
göngunni?”
„0,” svarar hún, ,,ég hugsa nú ekki
mikiB um þaB. Þessa stundina er ég nú
bara aB hugsa um aB komast i góBan
gagnfræ&askóla. Kannske verB ég
kennslukona eBa lögfræBingur.”
Cynthia lýkur viBtalinu, setur blýant
og minnisbók i vinstri höndina og
réttir mér þá hægri I kveöjuskyni.
„Þakka þér fyrir,” segir hún. „Þú
hefur veriö mér til mikillar hjálpar.”
Svo snýr hún sér viö og gengur úr úr
slökkviliösstööinni meö svip og fasi
þaulvans blaöamanns.
Börnin I Suöur-Bronxhverfinu vekja
yfirleitt hjá okkur dapurleikakennd.
En þetta stutta samtal mitt viö Cyn-
thiu hefur komiö mér f gott skap. Ég
er skyndilega sæll og ánægöur. Ég
geri mér grein fyrir þvf, aB þaö hljóta
aö vera mörg börn svipuö henni f
Suöur-Bronx, og hún er fulltrúi þeirrar
framtföar, sem ég þrái aö mega sjá.
En þvf miBur sjáum viö ekki mörg
börn svipuö Cynthiu f Suöur-Bronx.
ViB sjáum börn I óhreinum fötum aö
leik f óhreinum öngstrætum og
húsasundum, börn, sem hrópa aö
okkur ögrandi ókvæöisoröum og kasta
f okkur rusli. ViB höfum komiö inn á
heimili þeirra. Viö höfum séö götin á
veggjunum, rotturnar á göngunum og
I anddyrunum og kakalakkana, sem
skjótast yfir lökin I rúmunum. Þaö er
ekki erfitt aö skilja, hvers vegna
börnin i Suöur-Bronx eru vandamál f
okkaraugum. Þaö er blátt áfram ekki
hægt aö búast viö því, aö þau vaxi upp
á borB viB Cynthiu i slfku umhverfi.
En þau fyrir finnast þar þó aö minnsta
kosti.
Ég get ekki stillt mig um aö hugsa til
Elenu, telpunnar i Refsstræti, sem er
nú vændiskona. Skyldi skólaráögjafi
nokkurn tfma hafa talaö viB hana um
vandamál lifsins , , , ,eöa þá einhver
kennarinn? Ég minnist þess, aB móöir
hennar var á bænum. Og ég velti þvi
fyrir mér, hvort nokkur starfsmaöur
Félagsráögjafaþjónustunnar viti, aö
Elena er til, , , ,eöa öllu heldur var til.
Var ekki um aö ræöa jafnvel eina
manneskju, sem eitthvert vit var f,
sem heföi getaö talaö af alvöru um
hlutina viö þessa feimnu, viökvæmu
telpu? Var enginn, sem gat sagt
henni, aö þaö væru til leiðir til þess aö
leysa úr tilfinningaflækjum, sem
unglingar finna fyrir, meöan þeir eru
aö vaxa úr grasi og veröa fullorönir?
Var enginn, sem vissi aö minnsta kosti
eitthvaö örlitiö um leiösögn, markmiö,
stefnumyndandi sjálfshvatningu og
sjálfsviröingu?
En kannske er þaö alls ekki
mergurinn málsins. Kannske er þetta
allt saman einfaldlega tengt þeirri
kvöð aö veröa aö búa I lélegum,
yfirfullum leiguhjalli f lélegu hverfi?
Hvernig er hægt að ræða um markmið
og stefnumyndandi sjálfshvatningu
viö barn, sem veit ekki, hvaö þaö er aö
mega hafa herbergi út af fyrir sig eða
aö njóta nokkurs næöis heima?
Hvernig er hægt að tala um markmiö
og leiöir viö barn, sem hefur aldrei
öölazt þá lifsreynslu aö eignast nýja
skó, heldur alltaf oröiö aö notast við
notáöa skó, eða barn, sem hefur aldrei
fengiö að ferðast nema i eitt skipti
. . . . frá Puerto Rico til Banda-
rfkjanna?
Og mér veröur aftur hugsað til