Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 147

BLINDUR STENZT STORMINN
145
„Einu sinni énn,”stundi ég upp og
saup hveljur.
„Ég skal halda sýningu fyrir ykkur,
sem þiö gleymiö ekki fyrst um sinn,”
tautaöi ég, þegar báturinn hélt af staö
enn einu sinni. „Þiö komuö hingaö til
þess aö sjá listir leiknar á vatna-
skíöum, q| þaö skuluö þiö einmitt
fá aö sjá.”
Eg þaut á fætur og stóö nú uppréttur
á skiöunum. Svo þutum viö af stað
eftir vatnsyfirborðinu á hræöilegum
hraöa. Vélin öskraöi, og mannfjöldinn
hrópaöi. Skyndilega heyröi ég flautaö.
Ég flutti likamsþunga minn yfir I hinn
fótinn og sveif yfir kjölfariö. Ég var
himinlifandi yfir þvi aö mér skyldi
heppnast þetta afrek. En þá heyrði ég
skyndilega tvö löng flautuhljóð. Eða
voru það kannske tvö löng og svo eitt
stutt?. Þrjú flautuhljóö þýddu aö við
værum aö nálgast bryggjuna. En það
virtist samt ekkert vera að draga úr
hraöanum.
„Dick, hvaö á ég aö gera?”æpti ég.
En fékk ekkert svar nema öskriö I
vélinni.
Ég valdi leiö heigulsins og lét mig
detta i vatnið. Mer fannst þaö á-
kjósanlegra en aö rekast á bryggjuna.
„Heyröu, Harold,” * sagði Dick, þegar
hann dró mig upp úr vatninu, „ big
skortir sannarlega ekki hugrekki.”
„Jú, svo sannarlega,” sagði ég
stynjandi og þuklaöi mig allan til þess
aö ganga úr skugga um, að ég væri
þarna allur óbrotinn. „En þaö laust
stórkostlegri hugmynd niöur i kollinn
á mér rétt i þessu. Annar kvöld skal ég
stýra bátnum, enþú rennir þér á
vatnaskiðunum.”
Harvardstúdentinn.
Föstudaginn 13. september árið 1963
óku þau mamma.pabbi og Babby með
mér inn um hliðið að Har-
vardháskólalóöinni. Billinn stanzaöi
fyrir framan stúdentagaröinn, sem ég
haföi fengið vist á. Billinn var meira
hlaöinn en hann hafði nokkru sinni
verið. t honum voru tvær blindra-
letursskrifvélar, 14 pakkar af
sérstökum blindraleturspappír, ein
ritvél, eitt segulband, 28 bindi af
mannskynssögu prófessórs Palmers
meö blindraletri, plötuspilari, gitar,
þrjár feröatöskur, tveir kassar og
feröakista.
Nú var ég oröinn Harvardstúdent.
Og ég vænti mér mikíls af framtiöinni,
þegar ég stóö þarna á háskólalóðinni
þennan dag og sogaöi I mig Har-
vardloftiö.
Fyrsta vandamáliö, sem ráöa varð
fram úr og það tafarlaust, var aö búa
til kerfi, sem gerði mér fært að rata
um háskólasvæðið. „Það er bara alls
ekkert vandamál,”sagði mamma á-
kveöinþegar viö logðum af staö I fyrstu
reynsluferöina um háskólasvæðiö.
„Þú átt að sækja tíma I ýmsum
byggingum á við og dreif, en til allrar
hamingju eru leiðirnar til þeirra allra
beinar eins og örvar.” Atta tlmum
siöar gat ég staðfest eftir mikiö átak,
aö móöir mln haföi rétt fyrir sér, hvaö
annað atriöið snerti. Byggingarnar
voru sannarlega á við og dreif.
En leiöirnar til þeirra voru eins og
völundarhús.
„Kerfi, kerfi,” sagði mamma á-
kveöin, „Sko, þaö er lykiliinn aö öllu
saman. Við teljum skrefin, sem það
tekur okkur að komast til hinna ýmsu
bygginga. Og þú býrð blindra-
leturskort, á meðan ég tel.”
Næstu dagana elti ég hana um
allt háskólasvæðið og teiknaði hvert
kortiö af öðru. Við töldum ekki aðeins
skrefin á milli hinna ýmsu byggingaj
heldur töldum viö llka skrefin innan
hverrar byggingar. Vissuð þið t.d., að