Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 145

BLINDUR STENZT STORMINN
143
staða þin þar hefur gert út af við þá
skoðun, að nemandi hætti að vera
venjuleg mannleg vera og sé orðinn
óskeikull, um leið og hann gerist
forseti nemendaráðsins. Fyrst þér
tókst slikt á einum stuttum fundi, hver
veit, hvað þér kann að takast á heilu
ári?”Hann hló við, en það mátti greina
samúð og mikla hlýju I hlátri hans.
Nemendaráðinu til mikillar undrun-
ar var ég enn forseti þess, þegar
næsti fundur hófst. Og um leið og ég
ætlaði að fara að hefja undirbúning að
útnefningu i gjaldkerastöðuna, gekk
herra Fink inn i herbergið.
,,Má ég koma inn sem snöggvast?”
spurði hann mig.
„Já endilega,” svaraði- ég.
,,Á siðasta fundi þessa ráðs urðum
við herra Beveridge sekir um að valda
truflun með hvisli, og forseti ráðsins
setti réttilega ofan i okkur fyrir það
brot. Ég vil þvi' nú gjarnan biðjast
opinberrar afsökunar fyrir hegðun
okkar og fullvissa ykkur um, að slikt
mun aldrei endurtaka sig. Herra
Fink settist, og ég lyfti fund-
arhamrinum. Ég gat heyrt, að
varaforsetinn flýtti sér að kippa
höndunum af borðplötunni, og
augnabliki siðar var annar fundur
Krentsnemendastjórnarinnar hafinn.
Næturvörður.
Árið 1963 fékk ég inngöngu i Har-
vardháskólann. Sumarið áður en ég
hóf þar nám, dvaldist ég i skógi norður
i Mainefylki sem tónlistar- og
leiklistarráðgjafi i
Medomaksumardvalarbúðunum.
Þetta var annað sumarið, sem ég vann
I sumardvalarbúðum. En ég var samt
dálitið taugaóstyrkur, þegar vagninn
stanzaði fyrir framan borðsalinn
Harold les blindraletur I lagadeildinni.
opnunardaginn. Medomaksumar-
dvalarbúðirnar höfðu verið seldar
Iþróttamanni einum veturinn á undan.
Og ég var hræddur um, að hann áliti,
að blindur ráðgjafi hlyti að vera alveg
gagnslaus starfsmaður. En það fór
eins i þetta skipti og svo oft áður, að
þetta fór allt vel, já, alveg furðulega
vel.
Ég átti að byrja á þvi að vera ,,á
vakt”eins og það var kallað.Það var
álitiðvera mjög leiðinlegt skyldustarf.
Eitt kvöld á um hálfsmánaðarfresti
var ætlazt til þess að hver ráðgjafi
væri á vakt i tjaldbúðunum og gengi
„varðgöngu” um svæðið til að tryggja
að þar rikti þögn og allir færu að sofa
nógu snemma. Ég hafði alltaf verið
undanþeginn þessari skyldu, vegna
þess að álitið var, að krakkarnir
mundu reyna að leika ærlega á blindan
ráðgjafa i sliku starfi. En ég vildi
,veraá vakt” eins og hinir, og loks fékk
ég það. Og blinda min reyndist vera
mikill kostur i starfi þessu. Hinir
ráðgjafarnir þurftu að nota vasaljós á
„varðgöngu” sinni, en þess þurfti ég
ekki með. Þvi læddist ég hljóðlaust og