Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 93

LÆKNINGAMIÐILLINN EDGAR CAYCE
91
en þar eö ekkert heföi séö á þvl heföi
henni aldrei komiö til hugar aö þaö
orsakaöi veikindi barnsins.
Barniö fékk slöan þá meöhöndlun er
Cayce haföi mælt fyrir um, og innan
þriggja vikna var skjálftinn algjörlega
horfinn og þaö tók aö þroskast
eölilega. Þrern mánuöum slöar
staöfestu foreldrarnir, aö barniö væri
oröiö I alla staöi eölilegt og væri óöum
aö vinna þaö upp I þroska, er þaö haföi
fariö á mis viö undanfarin þrjil ár.
Atvik sem þessi sköpuöu
öryggiskennd hjá Cayce og fullvissu
hans um þaö, aö hann geröi ekki rangt
I þvl aö nota þessa dularfullu hæfileika
slna.
Varö hann nú brátt frægur fyrir
lækningar sinar. Dagblööin upp-
götvuöu hann skyndilega, og var
mikiö um hann skrifaö I þeim flestum.
Auk þess tók fólk að hringja I hann
vlöa aö til aö biöja hann hjálpar.
Komst hann þá aö raun um, aö
fjarlægðir skiptu hann ekki máli. Ef
honum var I dásvefni faliö aö rann-
saka sjúkling langt I burtu, reyndist
fjarlægöin honum engin hindrun, ef
hann aöeins vissi nafn sjúklingsins og
hvarhann var staddur á þeirri stundu.
Lækning úr fjarlægð.
Oft kom þaö fyrir, er hann rann-
sakaöi sjúklinga I mikilli fjarlægö, aö
hann hóf mál sitt á þvi að lýsa um-
hverfi þvi, er sjúklingurinn bjó I og
jafnvel veðrinu þar, svo og ýmsum
öörum hlutum þar. Viö nánari
athuganir reyndust allar þessar
athugasemdir hans ætlö hárréttar og
hefur þetta talsvert viöbótarsönnunar-
gildi fyrir dulskyggni hans.
Aöferö hans var samt sem áöur
alltaf sú sama, hvort sem hann var
staddur hjá sjúklingnum eöa ekki.
Hann þurfti aöeins aö fara úr skónum,
leysa flibbann og hálsbindiö, leggjast
slöan útaf á bekk og hvllast algjörlega.
Helzt kaus hann aö liggja þannig aö
höfuöiö visaöi I suöur en fætur 1
noröur.
Legubekkur og koddi voru þau einu
hjálpartæki, er hann notaöi, og engu
máli skipti þaö hann, hvort ljós var
inni eöa ekki eöa hvort könnun fór
fram aö nóttu eöa degi. Aö nokkrum
minútum liönum var hann jafnan
fallinn I dásvefn án utanaökomandi
aðstoöar. En hann þurfti jafnan aö
hafa meö sér einhvern, sem hann
treysti til aö gefa fyrirmæli um þaö
sem hann átti aö athuga. Fyrri hluta
starfsferils hans var þaö aöallega
Layne eöa kona hans og á slöari árum
sonur hans, Hugh Lynn, en stundum
var þaö einhver annar, sem hann
treysti. Venjulegur fundur fór
venjulega fram eitthvað á þessa leiö:
(Aöstoöarmaöur hefur oröiö.) „Þi'
viröir nú fyrir þér hr. N.N., sem er nú
staddur á (götunafn, númer, borg,
fylki). Þú átt nú aö rannsaka likama
hans nákvæmlega og láta mig vita um
orsök núverandi veikinda hans. Þú átt
einnig aö láta mig vita, hvernig á aö
lækna hann og svara þeim spurn-
ingum, sem ég spyr þig.”
Nokkrum mlnútum slðar tekur svo
Cayce til máls, og aöstoöarmaöur
hraöritar þaö, sem hann segir. Slöar
er svo það, sem hraðritað var á fund-
inum, vélritað og eintak oftast sent til
viökomandi sjúklings, eöa foreldra
hans, aöstandenda eöa læknis eftir þvi
sem viö á, en annaö eintak geymt I
bréfasafni Cayce.
Frægö hans barst nú vlöa um lönd og
áttu dagblööin sinn þátt I þvl, sem fyrr
segir. Brátt fór aö bera á þvl aö ýmsir
menn, er leituðu skjótfengins gróða,
reyndu aö fá Cayce til aö vinna fyrir
sig i þeim tilgangi og buðu honum gull