Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 150

148
tJRVAL
konunglega. Þeir klæddu mig I allt of
stóran hermannabúning, settu leik-
fangabyssu i aöra hönd mina og hvita
blindrastafinn minn Ihina. Og svo tóku
þeir heil ósköp af myndum af mér.
Einn framtakssamur blaöamaöur
hringdi jafnvel i skrifstofumann
herskráningarnefndarinnar minnar og
spurði hann álits i máli þessu.
„Mér er alveg sama, hvort hann er
blindur eöa ekki,”sagöi maöurinn við
blaöamanninn. „Hann skal fara i
læknisskoöun.”jl Þessi orö skrif-
stofumannsinns bárust um allan heim
og uröu fræg. Og næstu fjóra dagana
hringdi siminn minn alveg
viðstööulaust. Ég gaf fleiri blöðum
yfirlýsingar i málinu en ég haföi
Imyndaö mér, að til gætu verið.
Herskráningarnefndin komst
auövitaö I bobba og skráöi mig loks á
nýjan leik óhæfar. til herþjónustu. En
ég hélt áfram að fá heilu staflana af
bréfum. ÞaÖVoru frá fólki viðs vegar I
Bandarikjunum, sem sagöi mér, aö
þvi mundi aldrei framar liöa illa i
návist blinds fólks, þegar þaö heföi*
gert sér grein fyrir þvl, að blint fólk
getur haft til að bera kimnigáfu eins og
hverjir aðrir alsjáandi menn. Aörir
skrifuöu mér um vini eða ættingja,
sem oröiö heföu blindir. Þeir voru mér
þakklátir fyrir aö hafa fengið þá til aö
hlæja. Þessi bréf voru mér geysilega
þýðingarmikil.
Lesarinn Kit.
Annaö áriö mitt I lagadeildinni varö
alveg einstök persóna hluti af lifi
minu, Kit Williams aö nafni.
Aöstæöurnar, sem ollu þvi, að fundum
okkar bar saman, voru ekkert sér-
staklega „rómantiskar” f eðli sinu.
Tveir. af beztu lesurunum höfðu
ekki getaö komiö til þess að hjálpa
mér, og Kit Williams átti aö hlaupa I
skarðið fyrir þá..;
Hún átti aö koma til min i fyrsta
skipti klukkan fjögur siödegis dag einn
I febrúarmánuöi. Þennan morgun
byrjaöi aö snjóa. Um hádegisbil var
snjórinn oröinn þrlr þumlungar á
þykkt. Og þaö var enn mikiö rok.
Lesararnir, sem áttu aö koma til min
upp úr hádeginu, hringdu og sögöust
þvi miður ekki geta komiö vegna
veöurs. Siöan hringdu lesararnir.sem
áttu að koma til min um kvöldið, og
loks lesararnir, sem áttu aö koma
næsta dag. En ekkert heyröist frá Kit.
Ég var hættur aö vonast eftir henni,
þegar klukkan var langt gengin fimm,
enda var snjólagið þá oröiö 10
þumlungar á þykkt. En klukkan 4,57
heyröi ég bariö mjúklega að dyrum,
Kit kynnti sig meö smátelpurödd, sem
var eins hlý og júlldagur. Hún sagöi
mjög ákveönum rómi, aö hún heföi
komiö svona seint, vegna þess aö ég
heföi vlsaö henni svo slælega til vegar.
Kit tók næstum alveg viö stjórn-
taumnum I þessum fyrsta lestlma.
Viö unnum ekki mikiö I þetta skipti.
Henni fannst hræöilega leiöinlegt aö
lesa upp lagaskruddutexta, og hún
sagði, aö hún vildi miklu heldur tala
um sjálfa sig. Svo spuröi hún mig
skyndilega, hvar herbergisfélagar
minir væru. Hún sagöist hafa fariö i
bezta pilsið sitt og beztu peysuna til
þess að fá þá til aö taka eftir sér.
„Heyröu annars,” svaraöi ég, „ætti
ég ekki að koma þér I kynni viö þá, svo
aö þeir bjóöi þér út? Eftir hverju
sækistu hjá piltum?
Útliti . . .auðæfum . . . .eða hvoru
tveggja?” -
„Hvorugu” svaraði hún,og nú mátti
heyra I fyrsta skipti, á rödd hennar aö
það var fullvaxin kona, sem talaöi.
„Hið þýðingarmesta i minum augum