Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 134

132
ÚRVAL
vil vera hérna heima og ganga áfram i
sama skólann.”
H,arold” sagði faðir minn varfærn—
islega,,,þetta verður ekki auðvelt.
Satt bezt að segja veit ég ekki, hvernig
þú ætlar að leysa þetta vandamál. Ef
við verðum að læra blindraletur, þá
gerum við það. En hafir þú betri
möguleika á að ná góðum árangri 1
blindraskóla, býst ég við, að þú verðir
að fara þangað. Viltu hjálpa mömmu
og mér að taka þessa ákvörðun, þegar
þar að~kemur?”. '___•
,,Ég er þegar búinn að taka hana,’
sagði ég. „Ég vil vera kyrr hérna.”
Ég hef jafnvel aldrei lreistazt til
þess að skipta um skoðun i þessu efni
slðan þessa eftirminnilegu nótt fyrir
löngu. Ég hafði valið. Ég vildi ekki
vera blindur maður i heimi hinna
blindu.
Það var erfitt fyrir mig að laga mig
að aðstæðunum. Það sköpuðust
vandamál viðvikjandi sambandi minu
við bekkjarsystkin min , næstum strax
eftir að ég byrjaði aftur i skólanum. t
friminútunum safnaðist stór hópur af
krökkum i kringum mig.
„Hæ, Harold” sagði einhver,
„hvernig er það annars að vera
blindur?”
Hann sagði orðið „blindur” á þann
hátt, að það var eins og hann væri að
nefna sjúkdóm.
„Ég er ekki alveg blindur” svaraði
ég-
„Jú það ertu” tilkynnti litil telpa
mér.
„Nei, ég er það ekki,” svaraði ég
þrákelknislega.
„Hve marga fingur hef ég þá rétt
upp núna?”spurði hún.
Einu leifarnar, sem eftir voru af
sjón minni,voru á hægra auga, en með
þvi gat ég séð örlitla glætu á stærð við
tituprjónshaus. Ég kipraði saman
augun, en ég sá enga fingur. Ég hefði
jafnvel ekki getað séð hönd hennar.
„Þú hefur ekki rétt upp neinn fingur,”
gizkaði ég á.
Það lcvað við skellihlátur. Ég reyndi
að halda aftur af tárunum, sem
spruttu fram i augu mér.
„Þú getur ekki séð, þú getur ekki
séð!”sungu þau öll i kór sigrihrósandi,
um leið og þau slógu hring utan um
mig og dönsuðu trylltan dans.
Eftir þetta fór ég ekki framar út úr
stofunni i friminútunum. Ég eyddi
þessum 20 minútum i að læra að
vélrita. Kennslukonan min sat við
hliöina á mér og las mér fyrir stafina i
lyklarööunum á leturborði rit-
vélarinnar, æ ofan I æ. Innan viku var
ég farinn að vélrita rétt-
ritunaræfingarnar, meðan bekkj-
arsystkin min skrifuðu sinar. Siðan
hef ég alltaf vélritað alla mina
heimavinnu, ritgerðir, æfingar og
prófúrlausnir.
Þetta var stórt skref inn I þann
heim, sem ég hafði nýlega yfirgefið,
heim hinna sjáandi.
Ég vil ekki, að það liti þannig út sem
þetta aðlögunartimabil hafi alls ekki
átt sinar ljósu hliðar. Ég átti þá einnig
mörg dásamleg augnablik. Það var nú
til dæmis hún Fern Kauffman. Fern
var litil og hljóðlát stúlka, sem sat
næst mér i timum og striddi mér
aldrei. Ég skýrði henni frá sorg minni
og vonbrigðum, einnig frá fram-
tiðardraumum í Fynum.
„Fern,” sagði ég á góðvirðismorgni
einum i aprilmánuði, leikurðu nokkurn
tima basebolta?”
„Nei, Harold,”svaraði hún.
„Ég var bara að velta þvi fyrir mér,”
sagði ég við hana lágri röddu i
trúnað,”hvort ég gæti slegið basebolta