Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 108

106
ÚRVAL
þessa gamla timburhúss. (I marz
1972 var breytt um aðvörunarkerfi i
Bronxhverfinu og tekið upp raddkerfi.
Samkvæmt þvi kerfi eru allir elds-
voðar tilkynntir af aðalskrifstofu til
hinna ýmsu stöðva með kallkerfi, og
þaðan er einnig stjórnað útsendingu
bifreiða, tækja og manna). Og slökk-
viliðssveit númer 82 var send af stað
eftir annað brunakallið. Við gátum
séð rauðan bjarma á himni, þegar við
héldum frá slökkviliðsstöðinni. Og við
vissum, að við yrðum nokkuð lengi i
burtu i þetta skipti.
Ég get hvergi fundið hlýtt anddyri.
Þau eru öll köld. É- 'eng aftur að
byggingunni, sem stenúur beint á móti
brennandi húsinu. Nokkrir slökkvi-
liðsmenn úr öðrum sveitum eru
þarna i sömu erindagerðum og ég.
Þeir hima þarna i anddyrinu. Stund-
um ganga þeir fram og aftur eða
hoppa og berja sér til þess að halda á
sérhita. Það er of kalt til þess að sitja
á gólfinu og hvila sig.
„Slæm nótt, Dennis, slæm nótt!”
segir maður úr sveit númer 2, um leið
ag hann fer úr gúmkápunni sinni. Hún
er stiffrosin eins og kápur okkar hinna
og stenduróstudd upp við vegginn, þar
sem hann hefur lagt hana frá sér.
Það hvarflar að mér sú hugsun, að á
öðrum stöðum, kannske i öörum
bæjum, þar sem eldsvoðar eru
sjaldgæfir og spennandi, yrðu hurðir
opnaðar i ýmsum ibúðum við götuna
og fólkið kæmi með kaffi og kex og
byði slökkviliðsmönnunum og fólki úr
brennandi húsinu inn i hlýjuna. En við
erum staddir i New Yorkborg, þar sem
fólk hefur stundum jafnvel ekki fyrir
þvi að komast að þvi, hvað nágrann-
arnir heita.
Ég hvili mig dálitla stund og geng
siðan aftur að brennandi húsinu.
Benny Carroll beinir nú vatns-
flaumnum að þakinu. Grýlukertin,
sem hanga niður úr hjálminum hans,
lita út eins og dúskar á skrautlegum
pappahatti. Vöðvarnir I andliti hans
eru strengdir og æðarnar á hálsinum
úttútnaðar. Vindurinn er nú orðinn
mjög hvass, og vatnið úr slöngunum
ýrist yfir okkur eins og litlar
gleragnir. Benny biður um, að hann sé
leystur af og Willy Knipps gengur til
hans til þess að taka við slöngunni. Ég
tek mér stööu bak við tvo aðra menn,
grip slönguna af öllu minu afli, enda er
hún hálfur þriðji þumlungur þvermál,
og ýti henni fram á við til þess að
létta á þrýstingnum.
Þaö heyrist geysilegt brak og
brestir, og loftið framundan og uppi
yfir okkur verður aftur eitt eldhaf. Nú
er sfðasti hluti þaksins fallinn, og þvi
hefur eldurinn nú loánað úr böndum
þeim, sem þakið batt hann i. Hann
mun samt ekki lifa lengi úr þessu.
öllum slöngum hringinn i kringum
húsið er nú beint að þakinu. Eldurinn
dökknar fljótlega og deyfist, og við
vitum, að nú verður þessu bráðlega
lokiö.
Sveitarstjórinn skipar okkur að ná i
grennri slöngu, sem er aðeins 1 3/4
þumlungur I þverrna;, og fara með
hana upp á efstu hæð. Við byrjum að
fikra okkur upp stigana og förum fram
úr sveitunum, sem eru að vinna að
slökkvistörfum á þriðju hæð. Við
drögum slönguna á eftir okkur upp á
fjórðu hæð. Þar er enn heilmikill
eldur, en hann er falinn undir þakinu
og loftinu, sem fallið hefur niður.
Það er mikill reykur núna. Það
rennur slöðugt úr nefinu á okkur, og
við verðum að vera niðurlútir til þess
að vernda vit okkar eftir mætti. Hitinn
og reykurinn stigur upp á við, svo að
slökkviliðsmenn halda sig yfirleitt eins
nálægt gólfinu og unnt er.