Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 140

138
ÚRVAL
landkönnuð sem er á reiki um ókunn
lönd i leit aö þekkingu.”
Mike Kobinson flissaði, „Nú þetta
er blátt áfram menntandi, maður,”
sagði hann.
„Auðvitað er það það,” hélt Eddy
áfram. „Þú ert Kristófer Kólumbus,
sem er i þann veginn að komast að þvi,
hvort Emily er ávöl eða flöt.”
Hvernig gat ég neitað þessum
tilmælum, þegar þau voru borin fram
á þennan hátt? Timanum fram að
hádegi eyddum við svp i að
skipuleggja landkönnunarleiðangur
minn i öllum smáatriðum.
Það var komið fram á mitt siðdegið,
þegar ég lagði upp i sendiför mina.
Landkönnuðurinn Kristófer Kólumbus
stóð i enda anddyrisins ásamt þeim
Eddy og Mike, þegar Eddy tók kramp-
akenndu taki i öxl hans og hvislaði:
„Þarna er hún. Hún er yfir i hinum
endanum og er að koma beint hingað
til okkar. ”
„Gefðu mér stefnu,” hvislaði ég
á móti.
„Já, herra,” svaraði Mike.
Hann togaði mig I flýti nokkur
skref til vinstri.
„Af stað, beina stefnu áfram,” sagði
Eddy.
Ég þaut eftir anddyrinu eins hratt og
ég komst með framteygðar hendur.
Stefnan, sem þeir Eddy og Mike höfðu
gefið mér, var alveg hárnákvæm. Ég
hitti beinÞ á hana og kastaðist frá
henni til vinstri og hélt svo áfram ferð
minni.
„Æ, fyrirgefðu mér,” hrópaði ég til
hennar á hlaupunum.
Strax að kennslu lokinni söfnuðust
allir strákarnir i sjöunda bekk saman i
fatageymsluherberginu til þess að
hlusta á skýrslu mlna. Þeir töluðu
allir hver I kapp við annan, þegar ég
kom inn i herbergið, og mátti heyra
ýmsar getgátur um ungfrú Emily.
Þeirþögnuðuþegar ég klöngraðist upp
á bekk til þess að gefa yfirlýsfhgu um
niðurstöður rannsókna minna. Og það
mátti finna, að það ríkti mikil spenna I
andrúmsloftinu.
„Herrar minir,”hóf ég máls, „ég hef
þá ánægju að tilífynna ykkur, að það
leikur alls enginn vafi á þvi , að þetta
er allt saman hún Emily.’
„Þrjú húrrahróp fyrir Harold,”
hrópaði Eddy, og söfnuðurinn sýndi
þakklæti sitt með húrrahrópum. En ég
átti samt siðasta orðið.
Ég hrópaði: „Þrjú húrrahróp fyrir
Emily.”
Fallbyssukúla.
Ég hafði að vísu alltaf verið virkur I
Iþróttum, en ég hafði samt aldrei búizt
við þvi i raun og veru að geta orðið
liðtækur I iþróttaliði. En þegar ég
komst upp i áttunda bekk, reyndist ég
hafa rángt fyrir mér I þvi efni. Allt
þetta haust tóku allír strákarnir i
iþróttahópnum, 60 talsins, þátt i
rugbykeppni. Og ég átti eftir að leika
alveg óvænt hlutverk i þeirri keppni.
Kosnir voru fyrirliðar fimm liða, og
siðan völdu þeir menn i lið sin.
Auðvitað var ég ekki valinn i neitt liðið
I raun og veru. Ég var bara látinn I liö
númer 4 eftir að allir aðrir I hópnum
höfðu verið valdir.
„Sjáðu nú til Krents,” sagði Rink
Shelton, fyrirliði liðsins númer 4,
lágum rómi, þegar ég hljóp til hans.
Ég er búinn að fá alveg fyrsta flokks
lið. Ég held, að við getum unnið kepp-
nina, sko, ef þú verður ekki fyrir,
Skilurðu það ? ”
Rödd Rinks gerði mig skelfdan.
„Auðvitað,” svaraði ég, „þú þarft
aldrei að nefna þetta við mig aftuf,'
En ég reyndist samt gagnlegur
liösmaður, þegar allt kom til alls. Hinn