Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 32

31
Dagurí lífi
hjartaskurdlæknis
Viðburðarikur dagur i lifi frægs hjartaskurðlæknis, sem
helgar lif sitt manneskjunum og hefur alltaf tima til að
hugga og styrkja.

>v.
VJ/
/,\
>k
*
*
dag er þriöjudagur. Því
var eins fariö með hann
og marga aðra daga i lífi
dr. Michaels Ellis
DeBakeys, hins 63 ára
gamla „risa” meðal
hjartaskurðlækna
heimsins, að hann átti sér ekki neitt
raunverulegt upphaf, vegna þess að
gærdagurinn endaði aldrei. En ætti
hann aö segja til um, hvenær hann hafi
byrjað, mundi hann svara þvl til, aö
hann hefði byrjað með neyðarkallinu
rétt fyrir miðnættið.
Mánudagur klukkan 11,55 e.h.
Dr. DeBakey, sem hefur verið að
vinna viðstöðulaust frá þvl klukkan
4,30 f.h. I morgun, ætti I rauninni að
vera oröinn of þreyttur til þess að geta
hreyft sig. En hann hristir hvlta
sjúkrahússloppinn af beinaberum
herðunum og er nú tilbúinn til þess að
aka til íbúðarhúss slns, sem er þar i
grenndinni, til þess að fá sér stuttan
nætursvefn. Skyndilega hringir
siminn á bak við skrifborðið f þröngu
skrifstofunni hans á annarri hæð I
Meþódistasjúkrahúsinu i Houston.
Hringingin er svo áköf, að hún Hkist
einna helzt brunahringingu. betta er
neyðarhringing frá gjörgæzludeildinni
á fjórðu hæö. Giuseppe Caccione,
sjúklingur frá Genúa á Italiu, sem
hefur verið veitt þarna ókeypis vist, er
að dauða kominn.
DeBakey þýtur yfir ganginn og að
stigahurðinni, sem hann þeytir upp af
feikna krafti. Svo þýtur hann upp
stigann og tekur tvö skref I einu. Hann
er kominn upp á fjórðu hæð, áður en
hurðin hefur skolliö að stöfum aftur.
Og þegar þangað kemur, hleypur hann
beinustu leið að sjúkrastofu Caccione
og alla leið að rúmi hans.
Fyrir ofan handriðið hægra megin
við rúmið varpar skermur hjarta-
ritseftirlitstækis draugalegum
fölva á andlit læknakandidats og
hjúkrunarkonu, sem standa við rúmiö
og stara á skerminn eins og börn á
hryllingsmynd. Hin ruglingslegu
merki á skerminum gefa til kynna, að
hjarta Caccione slái nú ekki reglulega,
heldur titri með dauðann bfðandi i
gollurshúsinu llkt og deyjandi dýr f
greni slnu.
DeBakey stjakar læknakand-
idatinum frá án þess að segja orð.
Hann gripur tvo andtitringsspaða,
sem llkjast helzt skeiðum. Við þá eru
festir rafvlrar, sem liggja i raftæki.
Hann skellir þeim á nakta bringu hins
deyjandi manns. „Gefðu straum’”,