Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 146

144
óséður tjald frá tjaldi. Og þegar ég
nálgaðist hvert tjald, hló ég vit-
firringslega og mælti þessi
aðvörunarorð draugalegum rómi:
„Reitið ekki blindu vofuna tH reiðP.Og
þá varð alltaf tafarlaus þögn.
Nýi eigandinn, sem hét Dick Larsen,
var alveg stórhrifinn af þessu.
„Heyrðu annars Harold” sagði hann,
„þú ert sko alveg ótrúlegur. bað er
blátt áfram ekki til það, sem þú getur
ekki gert.”0g hann trúði þessu i raun
og veru. Ég átti eftir að komast að þvi
allt of fljótt.
í siðustu viku júlimánaðar var
Ferðavikan, hámark sumardval-
arinnar. í sjö daga samfleytt
steyptust heilir herskarar feðra yfir
Medomak—sumardvalarbúðirnar til
þess að taka þátt i útivistarlifinu með
sonum sinum. Og það rikti mjög
skemmtilegur andi i búðunum alla
vikuna. Feðurnir virtust skemmta sér
alveg konunglega.
Við kvöldmatinn einn daginn reis
Dick á fætur til þess að tilkynna, hvað
haft skyldi fyrir stafni þá um kvöldið.
„1 kvöld höfum við alveg sérstakt
skemmtiatriði, einstakt i sinni röð”
hóf hannmáls,,, dálitið, sem ég er viss
um, að ykkur öllum mun þykja
geysilega gaman að „Harold Krents
ætlar að sýna furðuleg afrek á vatna-
skiðum.
Ég tók andköf. „Dick, ég hef aldrei á
ævinni komið á vatnaskiði ”
„Þá er kominn timi til Jiess” svaraði
hann, „ að þú vikkir svolitið sjón-
deildarhring þinn.”(jSvo byrjaði hann
strax að kenna mér undirstöðuatriðin.
„Það þýðingarmesta _er að beygja
gagnstætt á beygjuna svo að þú haldist
uppréttur. En þegar þú ferð yfir
kjölfarið, verðurðu að gæta þin sér-
staklega vel.” Hann útskýrði það fyrir
mér, að þegar báturinn beygði, væri
ORVAL
nauðsynlegt fyrir skiðamanninn að
fara yfir kjölfarið, þvi að annars væri
liklegt, aðhann dytti, og þá skylli hann
I vatnið á 35 mllna hraða. Hann sagðist
ætla að vara mig við með sérstöku
merkjakerfi. Hann ætlaði að flauta
einu sinni, þegar beygt væri til hægri
en tvisvar sinnum, þegar beygt væri til
vinstri. Þá átti ég að svifa yfir kjöl-
farið i rétta átt. En þýðingarmesta
merkið ætlaði hann að gefa með þvi að
blása þrisvar I flautuna. Þaðþýddi að
ég væri lagður af stað I áttina til
strandarinnar aftur og stefndi beint á
bryggjuna.
„Á 35 milna hraða?” stundi ég
ámátlega upp.
Þáð var stóreflis hópur
samankominn niðri við vatnið, þegar
ég birtist þar á sundskýlunni minni.
Þár á.meðal voru fjölmargir bátar frá
telpnabúðum þar I nágrenninu. Þær
biðu þess allar með geysilegri eft-
irvæntingu, að skemmtiatriði þetta
byrjaöi.
„Ertu tilbúinn?” kallaði Dick þar
sem hann stóð við stýri hraðbátsins.
„Nei, nei,” hrópaði ég.
En hann lagði samt af stað, og ég
fann taugina toga i mig.
„Láttu bátinn draga þig á fætur”. Ég
mundi þessa ráðleggingu, og mér til
mikillar undrunar var ég tekinn að
þjóta eftir vatnsyfirborðinu á næsta
augnabliki. Ég veifaði til áhorfenda af
trylltri gleði og missti um leið takið og
stakkst beint á hausinn i vatnið.
„Lexia númer 2. Það er nauðsynlegt
að halda sér fast i dráttartaugina,”
sagði Dick, um leið og hann bjó sig
undir að leggja af stað öðru sinni.
í þetta skipti komst ég jafnvel ekki á
fætur. Ég fór eitthvað vitlaust að með
skiðin. Báturinn þaut eftir yfirborðinu
en ég var samt allur á kafi.
„Viltu hætta”spurði Dick.