Úrval - 01.09.1972, Blaðsíða 34

32
ÚRVAL
hrópar hann til hjúkrunarkonunnar.
DeBakey horfir á skerminn fyrir
ofan sig, um leiö og hún ýtir á hand-
fang á raftækinu. Loönar, grásvartar
augabrúnir lyftast hátt upp yfir hin
sorgmæddu, brúnu augu hans, sem
hafa oröiö vitni aö meiri mannlegri
sorg, en hina döprustu okkar dreymir
um. Og um leiö sendir hann heila
flóöbylgju af ennishrukkum allt frá
hornspangargleraugunum upp i hin
háu köllvik. Þetta likist helzt renni-
stiga á hreyfingu. Sem snöggvast
veröur hik á hinu grænleita Ijósriti á
hjartaritseftirlitstækinu. Þetta likist
þvi helzt, þegar hik veröur á flugi
kolibrifugls. Þaö rikir dauöaþögn.
Skyndilega tekur ljósritið aö hamast
og þýtur út fyrir skerminn, þegar
hjartað tekur kipp vegna raf-
straumsins. Siöan kemst þaö i meira
jafnvægi, og lífsdansinn hefst aö nýju,
og á skerminum koma fram hinir
eðlilegu tindar og dalir hrausts hjarta,
sem slær eölilega. Hrukku-
rennistiginn hrapar niður, og DeBakey
segir bliðlega viö læknakandidatinn:
„Hver sá læknir, sem finnur ekki til
auömýktar á sliku augnabliki, ætti
ekki að stunda'læknisstörr. Við höfum
bjargað lifi hans.”
Kannske minnist DeBakey nú ann-
ars atburðar, sem gerðist á sama
sjúkrahúsi fyrir aðeins nokkrum
vikum, þegar hann grét blygðunar-
laust við gaflinn á sjúkrabeði, meðan
sex félagar hans reyndu árangurslaust
aö fá annað deyjandi hjarta til þess að
slá eðlilega að nýju og að bjarga
þannig ööru mannslifi. Sá sjúklingur
var Diana Cooper DeBakey, sem hafði
verið eiginkona hans i 35 ár, styrk og
yndisleg móðir fjögurra sona hans,
sem hafði fengið svo ákaft hjartaáfall,
að hún dó þrátt fyrir ýtrustu viðleitni
Dr. Michael DeBakey.
beztu lækna i þessari fullkomnustu
hjartalækningamiðstöð heims.
Þriðjudagur, klukkan 12,01 f.h.:
Skurðlæknirinn stendur við rúm-
stokk italska verkamannsins, sem
hefur nú fengið meðvitund aftur og
brosir alveg ringlaður yfir öllu þvi,
sem gengur á i kringum hann. Svo
sofnar hann aftur værum svefni.
DeBakey andvarpar létt. „Allt I lagi,”
segir hann við hjúkrunarkonuna og
gengurburtsem sigurvegari. Hann er
ekki þannig skurðlæknir, sem tekur
þvi sem ósköp hversdagslegum hlut að
bjarga mannslifi. Andlit og per-
sónuleiki hvers sjúklihgs er sem
greypt I minningu hans. Hann fyllist
hryggð, þegar hjarta, sem hendur
hans hafa snortið, stöðvast að fullu.
Stundum er hann svo altekinn sog, að
hann fær ofboðslegan migraine-