Goðasteinn - 01.03.1965, Blaðsíða 19

lionum, fremur en heyrðist. Gerðist hann þá allgrettinn og gapti
ákaflega. Allur bifaðist hann þá upp og niður í sæti sínu. Tung-
an lék liðugt út úr öðru munnvikinu, og lágt kæfandi soghljóð
heyrðist öðru hvoru. Töldu margir, að hláturinn væri uppgerð-
ur í því skyni að fá ráðrúm til umhugsunar.
Gvendur hafði lesið mikið íslendingasögurnar og kunni kafla
úr þeim utanbókar. Eitt sinn heyrði ég hann segja langan kafla
úr Egilssögu. Hygg ég, að ekki hafi neinu skeikað, að rétt væri
með farið eftir sögunni. Af rímum, kvæðum, lausavísum og
níðbrögum kunni Gvendur heilmikið. Kveðskaparrödd hafði
hann ágæta, og þótti ekki lítið til koma að heyra hann kveða.
Talið var af sumum mönnum, að Gvendur væri talsvert efn-
um búinn, en cngar sönnur vcit ég á því. Og mörg hin síðari
ár ævinnar verður ekki séð, að hann ætti margar leiðir greið-
ar til fjáröflunar. Þó er um eitt vitað: Hann fékk á flakki sínu
borguð mörg áheit, en hann hélt því mikið á lofti, að vel gæf-
ist að heita á sig, ef vanda bar að höndum. Kvað hann giftu
sína aldrei bregðast, og víst er um það, að ýmsir töldu áheit
á Gvend happasæl. Áheitið kaus hann sér oft sjálfur og skyldi
það vera skæði. Skæðaskinn var þá í háu verði, móts við flest
annað. Það var auðvelt og þægilegt í flutningi. Má því vera,
að Gvendur hafi ófáar krónur fengið fyrir þennan varning.
Gvendur hélt flakki sínu áfram til ársins 1927. Það sumar
var hann hestlaus og fékk reiðslu milli bæja, enda þá orðinn
nærri sjónlaus og með stórt, illkynjað æxli á kinn, er að lok-
um leiddi hann til dauða.
Þetta sumar, í sláttulokin, heimsótti Gvendur okkur hjónin
1 síðasta sinn. Var þá engjahey í sæti á túninu og beðið eftir
þurrkinum með óþreyju, svo að lokið yrði við heyskapinn. Og
svo kom þurrkurinn - en viti menn, Gvendur, sem setið hafði
rólegur í deyfunni margar nætur, vill nú ólmur fara að Mörk
1 næstu sveit. Ég bað hann blessaðan kyrran vera, því að mér
hentaði ekki vel að fara frá heyinu, næsta dag væri ekkert í
yegi með að fylgja honum. Er Gvendur fann tregðu mína,
reiddist hann, og mér rann í skap við hann, þó skömm sé frá
ad segja. En þó varð Gvendur að ráða, enda ekki vansalaust
Goðasteinn
17