Goðasteinn - 01.03.1965, Side 58

upp með fljótinu og varð þess vísari, að farvegurinn breikkaði,
cr ofar dró. Sneri ég því við og komst brátt að raun um, að
vatnsrennan mjókkaði í þá stefnu. Varð ég þá glaðari en frá
verði sagt, vonaði, að brátt sæist fyrir vakarendann. Renndi ég
mér fótskriðu eftir gljáfægðum ísnum, milli ísjaka, og vökin
þrengdist jafnt og þétt. Ég var farinn að gefa straumálnum hýrt
auga, þótt ófagur væri álits, þar sem hann ruddi jökum fram
á ýmsum endum. Ég var búinn að fara með fljótinu 3-4 km
og nærri kominn að mótum Hverfisvatna og Núpsvatna. Ekki
sá enn fyrir vakarendann, svo útlitið var slæmt. Bærinn minn
var rétt í norður og húsin orðin svo smá, sökum fjarlægðac,
að varla urðu greind hvert frá öðru. Áfram hélt ég, og eina
vonin var, að vökin næði ekki í vatnamótin. Sú von varð sér
ckki til skammar. Vökin endaði í hring, sem var 4-5 faðmar
að þvermáli, lítið eitt sporöskjulaga. Þar sogaðist vatnið niður
með hröðum snúningskrafti og sveiflaði með sér jökum, stór-
um og smáum. Þeir brotnuðu sífellt og moluðu vakarbarmanaa.
Nötraði ísinn undir fótum mér, þar sem ég stóð um tvo faðma
frá vökinni. Ég horfði góða stund á þessar náttúruhamfarir.
Oft hef ég séð vötn í leysingu en aldrei neitt, sem jafnazt hefur
á við þennan tröllskap.
Nú var leiðin greið um sinn. Vök varð þó enn í vegi, þar
sem voru bæjarlækir Maríubakka og Hvols í einum farvegi. Gekk
ég spölkorn með honum, þar til ég taldi vætt yfir og varð
mittisvotur á vaðinu. Þá var liðið nær kvöldi og frostið að
herða. Frusu föt mín í stokk, um leið og ég kom upp úr vatn-
inu, svo erfitt varð um gang. Önnur buxnaskálm mín var
þverbrotin um hnéð, er heim kom, og gott var að koma heim
í blessaðan vinalega og hlýja torfbæinn. Ferðin var á enda án
minnsta óhapps, því ekki svo mikið sem eina byltu hafði ég
hlotið frá Höfðabrekku að Maríubakka, oftast með flughála
ísa undir fótum. Trúlega fylgdi vesalings Tryggur mér, og víst
var það satt, sem Höfðabrekkufólkið sagði, að „enginn væri
sá einn, cr hest eða hund hefði með sér“. Mér er í minni, hve
Tryggur var giaður, þegar við vorum rétt komnir hcim, heim

Goðasteinn