Goðasteinn - 01.06.1975, Blaðsíða 93

Kynjahrútur í Hlíð
Ég var 10 ára. Túnaslætti var lokið í Hlíð og búið að hleypa
yfir. Ég var þá einu sinni að morgni dags að reka kvíærnar ofan
frá hömrum niður í kvíar til mjaltanna. Leið mín með þær lá aust-
ur Háajaðar og austur um Bæjargil. Fyrir ofan vesturbæ, nærri
uppi undir Fossi, sá ég að stóð gríðarmikill og stórhyrndur mor-
hálsóttur hrútur og hallaði við líkt og hann væri yfirkominn af
mcinum. Ég vildi forðast að lcoma nærri honum, en hann tók þá
rásina með mér, ofan við mig og hélt henni austur að Bæjargili.
Mjór kvíastígurinn lá þar austur ofan við gilið, austur í Kálfa-
bólsbrekku, Þarna gerðist það líkt og hendi væri vcifað, að
hrúturinn tók stökk út í loftið, fram hjá öxlinni á mér og niður
í gilið, þar sem hann lenti með þungum dynk á stórum blásteini.
Bar þó af, hve hvellt og ómandi söng í hornunum, er þau skullu
í klettinum.
Ekki veit ég, hvað hlífði því, að ég hljóp ekki hcim frá starfi
mínu, en óttinn um að mér yrði kennt um hrap hrútsins átti víst
þátt í, að ég hélt áfram með ærnar hcim að kvíunum og lét
á cngu bera.
Um kvöldið ætlaði ég upp að Bæjargili til að huga að dauðyfl-
inu, en þegar ég kom upp að hesthúsum, setti að mér svo mikinn
geig, að ég sneri við. Næstu daga leit ég vel eftir því, hvort ekki
væri hrafnagangur uppi í Bæjargili, en þar var allt í kyrrð og
aldrei gekk ég eða neinn annar fram á dauðyflið og það vissi
ég, að engan í nágrenni vantaði morhálsóttan hrút á heimtur um
haustið. Síðar sagði ég frá þessum atburði og þá og síðar var ég
þess fullviss að þetta hefði ekki verið venjulegur hrútur heldur
óvættur einhvers konar og taldist góðu bætt að sleppa frá hon-
u.m með þó ekki verra hætti en raun bar vitni.
Sögn Jóhönnu Kristínar Sigurðardóttur frá Hlíð undir Eyja-
fjöllum (1880-1974). Handrit Guðlaugar Guðjónsdóttur frá
Núpakoti.
Goðasteinn
91