Goðasteinn - 01.06.1975, Blaðsíða 5

Sigurjón Snjólfsson frá Sv'mhólum:
Á víð og dreif
ÆSKUMINNINGAR ÚR LÓNI
Ég var fluttur að Hvalnesi í Lóni missirisgamall. Þá bjuggu
þar í austurbænum Guðrún og Bjarni. Hjá þeim átti ég að alast
upp. I suðurbænum bjuggu hjónin Guðrún og Eiríkur. Efnalitlir
voru þessir bændur, enda búin að vera hörð ár, en glaðir voru
þeir eigi að síður. Þetta voru mestu prúðmenni og smiðir góðir.
Konurnar voru duglegar og hagnýttu vel allt, sem aflað var til
búsins, og bæði hjónin komu upp mörgum og myndarlegum börn-
um. Sigurður sonur Eiríks og Guðrúnar var jafngamall mér. Við
vorum miklir vinir og lékum okkur saman, og alltaf var sam-
komulagið gott. Sem fullþroska menn unnum við oft saman.
Oft var mikið af frönskum skútum í Lónsbugtinni. Þá var enn
nógur fiskur, enda aðeins fiskað á handfæri. Eftir einu skútu-
strandi man ég. Frá því er mér sérstaklega minnisstæður Ingi-
mundur Eiríksson hreppstjóri í Rofabæ í Meðallandi, sem var við
strandið í umboði sýslumanns. Þetta var virðulegur maður með
mikið hár og skegg. Ég var hræddur við fransmennina en þeim
mun hrifnari af fallegum brauðkökum, sem komu frá strandinu.
Ekki vorum við Siggi leikbróðir minn nema 6 ára, þegar okkur
var ætlað verk að vinna, en að sönnu fremur létt. Þá voru öll
tún ógirt, og okkur var ætlað að gæta þess, að skepnur væru ekki
á beit á túnunum. Vandi okkar var mestur sá, að ein ær var svo
túnsækin, að við höfðum engan frið fyrir henni. Kom okkur því
saman um að fara með hana langt frá bænum. Lögðum við af
stað vígalegir og þóttumst eiga sigur vísan. Að nokkurri stundu
liðinni víkkaði sjóndeildarhringurinn og við sáum fallegan dal
með skrúðgrænum brekkum og háum tindum. Vorum við þá
Goðasteinn
3