Goðasteinn - 01.06.1975, Blaðsíða 57

þó mikið styttra en landsmenn. Nú geta landsmenn heyrt aðfarir
grímseyinga og athugað hvurnig þeim líst á þær, samt mundu þeir
flestir vera allgóðir sjómenn.
Grímseyingar vildu ógjört láta að hleypa kindum sínum í fjör-
una, sem ég þó held að allir landsmenn vilji ekki ógert láta, þar
eð þcirra sanna líf er þar undir komið eða ætíð að nokkru lcyti.
Líka er að minnast á það að hér á ströndum saga flestir við sinn
til húsa eða einhvers annars gagns. Þetta gerðu grímseyingar
aldrei, ég sá þar aldrei tekið á nokkurri spýtu ncma til að rífa í
eldinn. Verið getur þó að cinhverjir grímseyingar hafi smíðað, en
ég sá það aldrei. Að hinu leytinu var grímseyingum, nauðugur
einn kostur að brenna trjánum, því hart var um eldivið utan það
litla tað, sem ærnar gerðu. Þennan vetur, sem ég var í eyjunni,
malaði ég kornið, sem til var. Líka barði ég og brytjaði fisk í
ærnar. Þær voru 24 og 10 lömb. Gengu á dag til þess tveir þorsk-
ar. Hinn vinnumaðurinn hafði það verk á hendi, að hann gekk
rekann, en þennan vetur, sem ég var á eyjunni, rak þar mikið af
trjám.
Séra Pétur lét færa frá ám sínum um sumarið, sem aldrei
skyldi verið hafa. Voru lömbin sum gerð horuð. Aldrei sást skyr-
tilbúningur og þótti mér þá mikið vanta á við góðan sveitabúskap.
Það var eldað einu sinni í viku, og vildu þá frjósa afgangsleifar
og af þeim orsökum gefinn frosinn málmatur, sem ég átti ekki
að venjast á mínum uppvaxtarárum.
Tvær merar voru á eyju þessari, báðar lítt tamdar, og buðu þeir
mér að koma á bak annarri og gerði ég það og sá brátt tvísýni á
lífi mínu og fór af baki, þegar ég gat, uppá líf og dauða, því bæði
þessi hross voru stygg og slæg. Heilan dag voru eyjabúar að ná
þeim til að reiða á fýlungsunga sinn og so torf til að tyrfa hús-
kofa með, ef á þyrfti að halda.
Þar um haustið sat ég brúðkaupsveislu. Brúðguminn hét Guð-
mundur Kristjánsson frá Básum, utasta bæ á eyjunni. Þessi maður
var ekkjumaður og giptist hann nokkuð roskinni stúlku úr landi.
Ég get ekki lýst henni frekar. í Grímsey cr enginn stúlka fríð og
engin heldur ljót, allt fólkið yfir höfuð fullmannvænlegt og undir-
eins þægilegt, en yfir höfuð mikið aðfærsluminna en í landi. Við
Goðastemn
55