Goðasteinn - 01.06.1975, Blaðsíða 27

heimilis míns og Klaustursins, hvar kirkjan stóð, og var svo ill
yfirferðar sökum jökulgormsbleytu, að ég opt með mikilli lífshættu
og hrakningi varð að vaða yfir hana fótgangandi til messugjörðar.
Þetta undanfarna olli því, að ég um vorið 1827 sókti um þá
liðugt prestakall, Ofanleiti í Vestmannaeyjum, sem mér var veitt
þann 19. júní af stiptamtmanni Hoppe og úttekið mér til handa og
afhent 22. júlí næsta eptir.
Þann 7. júní 1837 var með konungsskipan sameinuð þau tvö
Kirkjubæjar- og Ofanleitis prestaköll hér á eyju, sem upp frá því
skyldi nefnast Vestmannaeyjasókn. Var mér sama dag veitt þessi
sameinuðu brauð, og er ég sá fyrsti, sem verið hefir hér einn prest-
ur, því frá alda öðli og allt til þessa höfðu þjónað hér tveir prestar.
Og er nú hér komið sögunni. Lof sé góðum Guði fyrir hið blíða
og stríða, sem hjá er farið vegarins. Hann blessi og farsæli mér
og mínum þann lengri eður skemmri spöl, sem eptir er ófarinn.
-o-
Það, sem hér kemur á eptir, er samið af Stefáni sái. Austmann,
því frumrit föður hans sál., náði ekki lengra, nema hvað hann
sagðist hafa fundið í skjölum ýmsar athugascmdir honum sjálfum
viðvíkjandi:
-o-
Séra Jón sál. Austmann þjónaði eptir þetta til dauðadags Vest-
mannaeyja prestakalli, en um haustið 1852 var honum af stipts-
yfirvöldunum sendur aðstoðarprestur, séra Brynjólfur Jónsson.
Þann 29. septembermánaðar 1829 var hann skipaður yfir-sátta-
semjari, hverri köllun hann þjónaði til dauðadags, ,,og hefur tals-
vert í þeirri köllun fyrir mig komið, sem ég vona eptir sönnum og
skynsömum dómum eptir minn dag metist ei illa af hendi leyst.“
Þetta eru hans orð í æfisögubroti hans, og gat hann með réttu
sagt svo, því honum var einkar vel lagið að koma á sættum, þrátt
fyrir allar mótspyrnur, og vóru það mjög fáar ákærur, sem hann
fékkst við, að hann ei gæti sáttað með góðu.
Meðan hann hafði heilsu til, var hann mesti iðjumaður til hvers,
er hann lagði hönd á. Hann hafði lært af dönskum manni á Álpta-
Goðastemn
25