Goðasteinn - 01.06.1975, Blaðsíða 60

vær.i orðinn svona umbreyttur. Hef ég sagt þeim að það gerði trúin
og vatnið. Ekki hafa þeir sem best þessu trúað. En þessum fáu
línum til sönnunar, var ég eitt sinn staddur vestur á ísafirði hjá
Árna frænda og þeim systkinum, ég réri þá frá Hnífsdal. Kom þá
einn í búðina, sem ég var í, og eitthvað að umvanda mig viðvíkj-
andi trúnni. Var þetta hans tal útskit og skammir og þótti mér ekki
svaravert. Sagði þá gamall maður, sem sat við hliðina á mér:
„Ætlarðu ekki að ansa manninum, Guðmundur?” Ég kvað nei
við, það gat ekkert orðið úr okkar samtali, og fórum við so að
tala síðar um landsins gagn og nauðsynjar sem bræður. Átti ég hér
ákjósanlegu svari að hrósa, sem margir horfðu á.
Skal ég nú setja og segja draum, sem mig dreymdi, áður en Pétur
skírði ntig. Mér þótti Pétur koma til mín og gefa mér tösku með
mjög digru haldi og líktist hliðartösku, er ferðamenn bera, nema
hvað haldið var miklu gildara en á öðrum töskum en atriðið var
helsta og mesta, að taska þessi var öll logagyllt. Sálmabók var
líka, gyllt á kjöl. Sagði Pétur ég mætti eiga bókina ef ég vildi.
Lét ég bók þessa í gulltöskuna. Er so draumurinn búinn.
-o-
Höfundur þessa æviágrips, Guðmundur Árnason, dó á Barkar-
stöðum í Fljótshlíð 20. apríl 1913. Kunnastur er hann undir nafn-
inu Guðmundur dúllari. Æviágripið, sem dettur hér niður í miðj-
um klíðum, er prentað eftir eiginhandarriti höfundar, sem fengið
hefur verið að láni hjá Sigurði Tómassyni á Barkarstöðum í Fljóts-
hlíð. Það er skráð þar að nokkru í tveimur gerðum og hefur hvor
til síns ágætis nokkuð. Frásögn beggja er að sönnu nokkuð víða
laus í reipum, endurtekningar allmargar og á köflum nokkuð um,
að hlaupið sé úr einu í annað. Æviágripið, eins og það birtist
hér, er tekið upp úr báðum gerðum, en talsvert skortir þó á, að
allt efni þeirra komist hér til skila. Síðari útgáfa æviágripsins
kynni því að horfa til bóta, en þó naumast nema með því að
prenta gerðirnar báðar, hvora í sínu lagi. Þriðja gerðin kynni og
að vera til í handriti Guðmundar, en vandséð er nú, hvar hún
cr í svipinn niður komin. Goðasteinn telur sér það sæmdarauka
að koma fyrir augu alþjóðar þessari greinargerð hins landþckkta
ferðamanns, Guðmundar dúllara, um ævi hans, sem með réttu
58
Goðastehm