Goðasteinn - 01.06.1975, Blaðsíða 31

Guðmundur Þorsteinsson frá Lundi:
Dularfull björgun
Þegar foreldrar föðurmóður minnar, Sigríðar, Kristín og Jón,
áttu enn ung börn, bjuggu þau um skeið að Krossalandi í Lóni,
sem stóð rétt á bakka Jökulsár. Sá bær er nú í eyði. Áin var
notuð sem vatnsból sumar og vetur, og þegar hana lagði, var
höggvin vök í ísinn og henni haldið við. Hjónin voru bláfátæk,
en það var svo algengt þá, að varla þótti orða vert. Tvö börn
þeirra, Sigríður og Eyjólfur, koma við þessa sögu, sem ég rifja
hér upp.
Talið er, að Sigga litla væri komin á sjötta árið, Eyjólfur var
töluvert eldri. líklega ekki yngri en á tíunda til tólfta ári.
Sagan gerist um vetur, og Jökulsá rann undir ísi fram hjá bænum.
Kristín var þá e.in heima með þessi börn og var að gefa þcim
brauðbita frammi í búri, minna barninu fyrst, eins og venja var,
en þegar hún rétti Eyjólfi bitann, sagði hún: „Þegar þú ert búinn
með þetta, ætla ég að biðja þig að sækja fyrir mig vatnssopa í
fötuna, ég setti hana þarna frammi í eldhúsinu.“ Drengurinn játti
því og hélt svo áfram með bitann sinn. Síðan vék hann til þess,
sem hann hafði verið beðinn að gera en kallaði þegar um hæl:
„Mamma! hvar léstu fötuna?“ „Nú, ég setti hana þarna,“ svar-
aði hún en leit þó fram fyrir um leið, en ekki var um að villast,
fatan var horfin. I vetfangi sá Kristín, að barnið var horfið líka
og hrópaði í skelfingu: „Hvar er barnið?“
Þau mæðginin hlupu út, hvort sem betur gat. Af varpanum
sáu þau niður að vatnsvökinni og þar stóð litla hnátan hnípin
og þcgul og fatan hjá henni. Þau voru fljót til hennar en brá í
brún, barnið var rennandi vott frá hvirfli til ilja. Vatnið rann úr
hári hennar og fötum en fatan stóð hjá full af vatni. Það lá
Goðasteinn
29