Úrval - 01.05.1979, Blaðsíða 64

62
URVAL
mér kalt vatn milli skinns og hörunds
í dag: „Er ég vilt?” Þessi spurning
átti eftir að vera mér áleitin næstu
mánuði. Um sólarlag bjóst ég tii
næturinnar við stíginn og reiknaði út
hve langt ég hefði farið: Rúma 30
km. Hve langt var eftir? Ég hefti úlf-
aldana og kom þeim á beit, kveikti
mér bál og um nóttina ýmist
blundaði ég eða kveið því að finna
úlfaldana mína aldrei framar. Þegar
ég vaknaði loks alveg lágu þeir hjá
farangrinum og Diggity hraut
værðarlega undir teppinu hjá mér.
4. dagur. Vinir mínir í Areyonga
vöruðu mig við leiðinni, sem ég
ætlaði að fara yfir fjöllin. Þetta var
gömui leið, sögðu þeir, hafði ekki
verið notuð í mörg ár. Það voru engar
ýkjur. Eftir rúma 20 kílómetra hvarf
slóðin gersamlega, og ég svitnaði
marga klukkutíma yfir kortum og
kompás.
Samt náðum við til Tempe Downs
á þremur dögum. Þar fyllti ég vatns-
belgina mína og tók stefnuna á Ayers
Rock, 240 km í suðvestri.
Við vorum komin út á sandhóla-
land, endalausa víðáttu af rauðleitum
sandi sem teygðist kílómetra eftir
kílómetra. Flugur sóttu að okkur í
milljónatali, og þegar dimma tók
höfðu þær vaktaskipti og moskító-
flugurnar tóku við. En landið sjálft
var ólýsanlega stórbrotið. Hár lundur
af eyðimerkureik ofan í dal milli
nakinna sandaldanna andvarpaði,
hvíslaði og söng mig í svefn.
21. dagur. í Ayers Rock fann ég,
meðal herskara ferðamanna sem fljúga
þangað eða aka til þess að sjá þetta
náttúruundur, vin frá Alice Springs.
Við töluðum — ég talaði — saman í
fjóra daga samfleytt, og þegar ég
lagði upp á ný leið mér afskaplega
vel.
Næsti áfanginn, að nýlendunni við
Docker River við austurjaðar Gibson
eyðimerkurinnar, gekk vel, þangað
til við lentum í úrhellisrigningu.
Úlfaldafætur eru eins og slétt
bíldekk. Þeir eru bókstaflega bjargar-
lausir í for. Það er sársaukafullt og
erfitt bæði fyrir mann og dýr að
teyma þá yfir hálkubletti. Þegar
óveðrið stóð sem hæst, kippti
Dookie, besti úlfaldinn minn, allt í
einu mjög snöggt í múlinn. Mér til
skelfingar sá ég að hann var orðinn
haltur, líklega var ferðinni þar með
lokið.
Fjögur næstu kvöld skar ég runna-
gróður handa honum, nuddaði á
honum bóginn, klappaði honum,
kyssti hann, grét yfir honum og bað
hann að láta sér batna. Loks komumst
við til Docker River.
69. dagur. Þegar Dookie var orðinn
ferðafær á ný, héldum við út í
Gibsoneyðimörkina. Ekki leið á
löngu uns við urðum vör við villi-
úlfaldana. Ég minntist viðvömnar-
innar, sem ég fékk heima í Alice
Springs: ,,Viltir úlfaldatarfar geta
hæglega drepið fólk, þegar þeir eru
graðir. Þegar þeir hafa ákveðið að fara
á kvendýr, hindrar þá ekkert nema
byssukúla.