Úrval - 01.05.1979, Blaðsíða 108

106
ÚRVAL
viðbrögðum sínum þegar hún frétti
fyrst af þessum ,,fyrirlitlegu svikum.
En það sem sveið þó sárast var
uppgjöf ungrar konu, rússneskrar
stúlku, sem hafði látið telja sig á að
fara til ísrael með honum. Þessi fyrir-
litlegi óþverri hefur saurgað leikhúsið
okkar — mér varð flökurt. Út, segi
ég. Út að eilífu, þér síonísku
fasistar!
Þetta voru dansararnir, sem ég
hafði átt nána samvinnu við og hafði
lært að virða. Hatur þeirra breiddist
út eins og eldur.
Aðrir kölluðu til Gölju að ,,snúa
baki við júðanum” og „skilja við
þennan glæpahund. , ,Nína
Kúrgapkína, virtur leiðtogi og
kennari, kvað þó skírast að orði: ,,Við
megum eiga von á hverju sem er frá
honum, hann er gyðingur. En þú
getur átt stórar stundir í Kírof — ef
þú losar sjálfa þig undan vondum
áhrifum hans. Svo, Ragósína, hvers
vegna stendur þú þarna? Opnaðu
munninn og segðu eitthvað — eins
og rússneskri stúlku sæmir!
Þetta var lokahríðin, sem ég hafði
vonast til að kæmi ekki. Ég vissi hvers
hópurinn krafðist. Þetta var sovéska
aðferðin til að neyða menn til að
betla um fyrirgefningu og endurreisn
innan hópsins. Hver sá rússi, sem
stendur einn, er undir gífurlegri
sálrænni pressu um að biðjast opin-
berlega fyrirgefningar.
Ég sá æðarnar þrútna undir fín-
gerðri húð Gölju. Hróp Kúrgapkínu
var skipun. Konan mín braust út úr
þvögunni eins og dáleidd. Tár runnu
óhindruð úr þrútnum augunum
niður á gólf. Verra gat ekki hent mig
en glata henni á þennan hátt. Mér
fannst ég þegar geta heyrt fyrir-
gefningarbónina, sem krafist var af
henni: ,,Hjálpið mér, félagar. Ég
vissi þetta ekki. Þið hafíð opnað augu
mín fyrir því hvílíkt skrímsli hann
er.” Smán og vanlíðan fóru í viprum
um andlit hennar. ,,Allt í lagi, ég
skil,” sagði ég við sjálfan mig.
„Dansmeyjarnar, sem formæltu mér,
höfðu verið fyrirmyndir hennar síðan
hún mundi eftir sér. Þær moluðu
hana eins og brúðu undir skrið-
dreka! ’ ’
Hún kom fram á mitt gólfið og
hikaði. Mig langaði að taka til
fótanna. En hún kraup ekki. Hún
hélt áfram yfir gólfíð, nam staðar við
hlið mér og lagði höfuðið að bringu
mér. Fegurðin og tignin í hreyfíngum
hennar, í tungumáli ballettsins, sagði
hundrað sinnum meira en nokkur orð
hefðu megnað. Jafnvel dómararnir
hljóðnuðu.
Þar sem lipur, lifandi líkami Gölju
lá upp við mig og andlit hennar
grúfði mér við hjartastað sór ég þess
dýran eið að sérhvern dag sem ég ætti
ólifaðan skyldi ég minnast þessarar
ómetanlegu dýrmætu gjafar.
,, Ttu dagar ’ ’
Síminn vakti okkur klukkan sjö á
föstudagsmorgni, en þegar ég svaraði
var lagt á. Fáeinum mínútum seinna
var íbúðarhurðin nærri brotin í spón.