Úrval - 01.05.1979, Blaðsíða 67

ALEINÁ EYÐISLÓÐ
65
„Láttu ekki hugfallast, þótt
eitthvað gangi úrskeiðis á ferðinni,”
sagði vitur vinur eitt sinn við mig.
,,Fáðu þér í svanginn, sestu, og
hugsaðu rökrétt.” Svo ég setti pott
yfir eld og rifjaði upp fyrir mér aðal-
atriði málsins. Ég var órafjarri alfara-
leiðum, hafði misst þrjá úlfalda og sá
fjórði var meiddur, ég hafði aðeins
vatn til sex daga, var aum í
mjöðminni; þetta var afleitur staður
að dvelja á það sem eftir væri
ævinnar.
Svo, þegar ég hafði hugsað rökrétt,
lét ég hugfallast.
Sem betur fer stóð það ekki lengi.
Eftir fjóra klukkutíma komu úlfald-
arnir aftur í ljós og mér tókst að ná
þeim. Ég batt um löppina á Dookie
og svo lögðum við af stað. Eg var með
sprungnar varir og sólin var að eyða
skinninu af nefinu á mér. Ég var svo
lífhrædd að næsta morgun vaknaði ég
skjálfandi í hnjánum.
Var ferðalagið ómaksins vert? Jú,
ennþá fannst mér það.
118. dagur. Carnegie nautgripa-
ræktarstöðin hinum megin við Gun-
barrel hafði verið lögð niður vegna
mikilla þurrka, svo ég gat ekki byrgt
mig upp þar eins og ég hafði áætlað.
Það var ekki um annað að ræða en
halda 120 km í norðvestur til að
byrgja sig upp í Glenayle stöðinni.
Við náðum þangað um síðir, og þá
var ekki sjón að sjá mig. Því ég hafði
ekki þvegið mér í mánuð, hörund og
klæði allt jafnlitt af rauðu ryki. Það
fyrsta, sem ég sá, var falleg, miðaldra
kona að vökva blómin sín. Þegar ég
kom til hennar, brosti hún og lét
enga undmn eða hrylling á sér sjá,
heldur sagði: ,,En gaman að sjá þig,
góða. Komdu nú inn og fáðu þér
tebolla.
Þannig kynntist ég Eileen og Henry
Ward. Þau máttu ekki heyra það
nefnt að ég heldi áfram næstu vikuna
að minnsta kosti. Þau vom yndisleg
og örlát hjón.
129. dagur. Ég fór frá Glenayle
með stefnu á Canning Stock leiðina
og bmnn númer 9- Framundan var að
fylgja Canning 270 km leið. Þetta var
land villihundanna, dingóanna, og
ég óttaðist mest að Diggity myndi
komast í eitraða ætið, sem þarna
hafði hvarvetna verið dreift til að
halda villihundunum í skefjum. Ég
setti múl á hana, en hún vældi og
klóraði og var svo óánægð að ég tók
hann af aftur.
Þetta var erfitt land yfirferðar, svo
ég ákvað að á rækilega við bmnn
númer 6. Umhverfið var fallegt:
Öendanleg pastelblá móða yfir eyði-
mörkinni, með hálfmánalaga hæðum
og eldrauðum sandöldum svífandi í
móðunni.
Þarna dvaldi ég þrjá dýrðardaga.
Mig langaði ekki að fara þaðan
nokkurn tíma. En þriðju nóttina náði
Diggity í Dingóbeitu. Ég varð að
skjóta hana. Fyrir dögun var ég farin
frá þessum stað, sem mér hafði þótt
svo fallegur.
137. dagur. Nú komst ekkert að
hjá mér annað en að ljúka ferðinni,