Úrval - 01.05.1979, Blaðsíða 100

98
ÚRVAL
kjólnum fallega, sem hún varí, hafði
hún haft sett af kristalsglösum með
sér heim frá Búlgaríu. Nú voru
félagar hennar að hella kampavíni í
þessi glös, tæma þau og grýta þeim
svo í gólfíð að gömlum sið húsara.
Með hverju brothljóði stungust
kristalsflísar í hjarta hennar. Mig
langaði að taka hana í fangið.
Þess í stað fórum við út að ganga.
Eg var beggja blands yfir því hve
mjög ég hafði hrifist af þessari sveita-
telpu, sem líklega var „sovéskari” en
meira að segja Líja og hæfði mér
engan veginn. En hún kinkaði kolli
þegar ég fór að tala um íhaldssemina
hjá Kírof. Árum saman höfðu
dansmeyjar þaggað niður í mér um
leið og ég hafði bryddað á þessu
umræðuefni. En ég sá ekki betur en
Galja skildi mig.
Langaði hana að ferðast utanlands?
spurði ég.
„Ö, já.”
Fannst henni ferðahömlurnar
skynsamlegar?
„Ekkert af þessari vitleysu er
skynsamlegt. Ég á 30 ár af Svanavatni
framundan. Ég áfellist þig ekki —
mig hefúr í mörg ár langað að komast
burt.”
,,En þú ert nýbúin að vinna mikils-
verðan sigur — í þann veginn að
hefja glæsilegan feril. ’ ’
,,Ég kann ekki við mig hér. Ekkert
erfallegt hér.”
Næstum allir — allar — aðrir sem
hefðu unnið gullverðlaun í Varna
hefðu séð lífið frá sjónarhóli hinna
útvöldu — séð forréttindin sem fram
undan væru. Ferðalagið hafði haft
þveröfug áhrif á Gölju. Dansfélagi
hennar hafði verið erlendis áður og
kunni að haga sér. Hann hafði skilið
helminginn af því, sem hann keypti I
Búlgaríu, eftir í Minningarráðuneyt-
inu handa ráðamönnunum sem
höfðu sent hann — og þar kynntist
Galja spillingunni á þessu þrepi
sovéskrar menningar.
Þegar hún dró upp vasaklút, féll
úrklippa upp úr töskunni hennar.
Þetta var gömul grein um ballett sem
ég dansaði aðalhlutverkið í. Túlkun
mín á hlutverkinu hafði komið af stað
óánægju hennar með ballett sem
takmarkaði sig við ljúfar dísir sem
svifu um í tunglsljósi. Hún hafði
safnað öllu sem um mig hafði verið
skrifað.
Bak hennar var beint eins og á stúlku
í klausturskóla, og ég sá að eitthvað
togaðist á í huga hennar. Svo tók hún
djarfa ákvörðun og kom til mín. ,,Ég
veit, að þér getur ekki þótt til um
mig, Valerý Matveievitsj. Sjálfsagt
finnst þér þetta kjánalegt, en . . .”
Kossinn var eins og ljúfur blær stryki
vanga minn.
Við gengum í hjónaband 1970,
þegar ég hafði fengið skilnað.
Panovhjónin í hlutverkum. sínum í
ballettinum ,,Le Corsaire'' —
Sjórceninginn.