Úrval - 01.05.1979, Blaðsíða 114

112
Þetta var bragð. Sérfræðingar
höfðu sagt KGB að tvö ár í óvissu
myndu ríða okkur að fullu. Ég gerði
mér nú grein fyrir að ,,vopnahlés-
samningurinn” var liður í því að ná
þessu tímamarki. Nú var tími til
kominn að grípa til öflugri ráða.
Hungurverkfall virtist besta
vopnið, sérstaklega vegna þess að
önnur vopn voru okkur ekki tiltæk.
Ég las yfirlýsingu fyrir fréttamann í
Moskvu: „Styrkur okkar fer
þverrandi dag frá degi. Við gerum
okkur fullljóst, að við fáum aldrei að
fara úr landi. Líkamlegur dauði okkar
mun fylgja í kjölfar dauða okkar á
sviði listarinnar. ’ ’
Gyðingasamfélög um allan heim
fóru að skipuleggja mótmælaaðgerðir
við sendinefndir sovétríkjanna
erlendis. Leikhússfólk í London setti
stöðguga mótmælastöðu við Sovéska
sendiráðið. 25 leiðandi bandaríkja-
menn á sviðum allra listgreina sendu
Henry Kissinger skeyti um
„sívaxandi reiði alls menningar-
samfélagsins vegna hörmunga þeirra,
sem Panovhjónin mega þola, þessi
saklausu fórnarlömb.” Mótmælin
hrifu. Við vorum kölluð til skrifstofu
þeirrar, sem annaðist vegabréfsárit-
anir, á fímmta degi hungurverkfalls-
ins. Okkur var tilkynnt að þeir hefðu
tekið formlega við umsókn okkar. Ég
fékk Gölju til að láta af föstunni, en
ég óttaðist að um bragð væri að ræða,
svo ég hélt áfram að fasta í tvær vikur
enn.
Að lokum neituðu þeir að gefa
ÚRVAL
Gölju brottfararleyfi. Ég átti að fara
einn.
Galja var dásamleg. Einu sinni eða
tvisvar grét hún. Nokkmm sinnum
missti hún þolinmæðina. Mér virtist
hún aðallega vera að verða að engu
fyrir augum mér. Eg hafði leitt þessa
fallegu konu, sem hafði þann einn
glæp framið að trúa á mig, inn í
skelfilega öfugsnúið ævintýri. Ég
ætlaði ekkiað fara einn til Israel.
Gölju langaði mjög til að eignast
barn, og þess vegna höfðum við oft
rætt um það. Ég hafði verið hikandi,
en nú var tíminn kominn. Um leið og
við vorum viss, sagði ég vegabréfs-
skrifstofunni að ef þeir vísuðu mér úr
landi núna, myndi heimurinn fá að
vita að þeir hefðu ekki aðeins tekið
eiginmann frá konu sinni, heldur líka
föður frá ófæddu barni sínu.
Þetta er mjög gott te
Við vorum í heimsókn hjá Alek þegar
okkur barst fréttin um annan styrk frá
Rothschild. Alek krafðist þess að fá að
koma með mér til Moskvu því Galja
var ekki nógu hress til að ferðast.
Lestin var hraðlestin milli Berlínar og
Moskvu. Við fundum Luxusklefann
okkar — ódýrari sæti höfðu reynst
ófáanleg — og lestarvörður í fínum
einkennisbúningi — kona —
hjálpaði okkur að koma okkur fyrir.
Hún bauð okkur alúðlega að færa
okkur kvöldmat, en þar sem við
höfðum nýverið borðið, afþökkuðum
við kurteislega. Báðir fundum við