Ársrit Torfhildar - 01.04.1987, Qupperneq 109

I læknum sem rennur á landamerkjum Borgar og Steinsstaöa, eöa
þá hinum sem liíöu og voru ekki íyrr vaxnir en þeir eltu hana
uppi, bitu í hnakkann og héldu tastri meöan þeir geröu henni
nýja hvolpa, - nei hún getur líka sagt þér frá ýmsu varöandi
guömóður sína, sorgum hennar og kvöl. Var unga konan ekki
einmitt aö skenkja henni mjólk í sköröóttu postulínsskálina viö
kyndikleíadyrnar þegar hann snaraöist inn at drifhvítu
bæjarhlaöinu? Hrökk hún ekki írá þegar mjólkurftaskan brotnaöi
á steinsteyptu tjósgóltinu? Kúrði hún ekki skelíd í dimmasta
skoti kyndikleíans og hlustaöi á háreystina í manninum og
konunni sem veltust í tööunni innaf fjósinu? Hlustaöi hún ekki á
eigin hjartslátt og vatniö í pípunum fyrir ofan sig? Og loks
aöeins á kalda, þög....
...hann hringir. Hljóðið skýtur mér skelk í bringu á þessurn
tíma nætur, ég sný höfðinu til að sjá hvort þú hafir vaknað og
án meðvitundar þjóta hugsanir eftir þöndum taugastrengjum
hann hringir aftur eins og beinvefirnir breytist í járn og holdið
í steinsteypu fæ ég hugboð HRINGIR ENN svitna undir hönd-
unum við tilhugsunina horfi á þig bylta þér í svefnrofunum við
þessa hræðilegu spurn HRINGIR og þegar ég þríf símtólið finn
ég að lófinn er þvalur, höndin skelfur meðan eyrað hlýðir, ekki á
örvæntingafulla bóndakonu með andvana barn í fanginu né
þrítuga grasekkju blindaöa af hrágulum ökuljósum, heldur
óþreytandi sóninn, slitrótt andvarp á hundrað hertzum.
Liggjandi grafkyrr. Þögull, meö augun opin. Einn, í myrkrinu,
I höröu rúminu, í kompunni inn af eldhúsinu. Hlustandi, á
brakiö, á hviskriö, kossana. Krepptur, meö nagandi rottur í
kviönum, meö eyrun sperrt, hönd í klofi. Einn, meö hugann hjá
brúöhjónunum á efri hæöinni, meö hugann viö loftbólur og
strigapoka, meö hugann í tööunni innaf fjósinu. Einn meö augun
í myrkri og nagandi rottur.
Skyndilega vaknaöi hún af doöanum. Hugsaði enn er tími til
stefnu. Lyfti mjórri ilinni af bensíngjöfinni. í dauíri birtu
mælaborösins snerist vísirinn á hraðamælinum undurhægt til
vinstri 98 - 97 - 96 Svo gott sem blinduö af hrágulu ljósinu
studdi hún vinstra táberginu á hrágúmífóðrað fótstigiö næst
huröinni þannig að snúningshraöamælirinn féll á skammri stundu
og í þeirri andrá varö henni hugsað til þess hver réöi þessari
107