Ársrit Torfhildar - 01.04.1991, Page 14

Ársrit Torfhildar
ekki neitt, valt á bakið og hætti að anda. Henni brá.
Svartur blettur: könnun hafin.
Hún sló á brjóstkassa hans, skvetti á hann vatni, blés upp í hann
lofti, en ekkert gekk. Hjartað hætti að slá. Tárin streymdu í augu
hans frá augum hennar. Hrafn krunkaði í fjarlægð. Nokkrir
rigningardropar féllu. Næstu mannabyggðir voru of langt í burtu til
að hún gæti borið hann. Ef hún gengi ein af stað til að sækja hjálp
yrði hann kannski étinn af hrædýrum hálendisins.
Svartur blettur kemur að löngum og myrkum göngum.
Hann vissi ekki hvað var að gerast, allt ljós var horfið, hann lá í
myrkri. Og hvar var hún? Hún hafði horfið, eða hafði hann horfið?
Eftir smá vangaveltur reyndi hann að stíga á fætur, en hvernig sem
hann reyndi, tókst það ekki. Hvergi var undirstaða. Hvar var hann?
Þetta virtist vera einhvers konar tómarúm, ekkert virtist vera þarna
nema hann. Hann féll ekki niður, hann sveif ekki í lausu lofti, hann var
ekki viss um að vera þarna en samt var hann örugglega. Hann var í
öllu sínu veldi, laus við líkamann en fann fyrir honum. Honum var
kalt.
Svartur blettur finnur innganginn að tóminu.
"Er ég í einhvers konar þyngdarleysi?" hugsaði hann og
undraðist hve rödd hugsunarinnar var skýr og greinileg. "Er einhver
héma?" hugsaði hann en fékk ekkert svar. Hann var fljótur að venjast
myrkrinu en sá þó ekki neitt. Hann ákvað að þegja og hugsa, en gat
það ekki því hugsunin hljómaði svo skýrt að hann fékk engan frið.
Rödd hans heyrðist ekki, aðeins hugsimin. Dauft hljóð ómaði
einhvers staðar í kringum hann, þó heyrðist það ekki strax.
Svartur blettur fer inn í óvissuna.
Skyndilega heyrði hann smell allt í kringum sig. Þungar og
vaxandi drunur ásóttu hugsanir hans, hann gat ekki hugsað skýrt og
greinilega lengur. Smátt og smátt greindi hann hnattlaga skugga, sem
12