Ársrit Torfhildar - 01.04.1991, Blaðsíða 67

Ársrit Torfhildar
hluta af myndmáli sögunnar: "The woods stretch endlessly above our
place, steep hillsides overgrown with thick green, honeysuckle
twining, joining lesser trees with moss-grown forest giants in one
sweet-smelling embrace ... I love the woods. I walk there always,
climbing hills to rest atop a ridge [...] I run and slide the steep slopes,
down, loose soil a tiny avalache beneath my feet. I walk; I watch; I
listen; I explore (217).
í þessari lýsingu sést hvað skógurinn er stór. Hann teygir sig
endalaust upp yfir heimili þeirra og trén eru skógarrisar sem faðma
hver annan, þetta er rannsóknarvettvangur stúlkunnar en hvað er
hún að rannsaka? Tjörnina sem er í hjarta skógarins, tjörnina sem býr
yfir óhugnanlegu leyndarmáli, tjörnina sem geymir og felur systurina;
"Augusta is in there. She is still ten years old. She looks so very small,
and young beneath the water...She cannot leave the pond; she has to
stay below the surface and I cannot touch her” (217). Tjörnina sem býr
yfir sannnleikanum um kvenleikann.
Ég sagði hér að framan að náttúran skipti miklu máli í myndmáli
sögunnar enda er heimili kvennanna einangrað í miðjum skóginum,
umlukið trjám sem yfirleitt eru vinaleg en geta orðið ógnvekjandi.
'Tm born here; my home is in the woods. It seems fitting, all the same,
their sudden alienness; the safety of my home has disappeared
beyond the stranger's smile, and my fear has turned to anger" (223).
Ef, táknrænt séð, litið er á skóginn sem líkmamning móðurlíkamans
er ekki að undra að hann verði ógnvænlegur í augum lítillar stúlku,
ókunnugur og framandi. Nú veit hún hvað Mr. Emrick ætlar sér,
hann ætlar að tjörninni, móðurlífinu, ætlar inn í skóginn (líkama
hennar) og því hefur ótti hennar breyst í reiði. Hún veit. Þess vegna
er hún staðráðin í að láta hann ekki komast upp með þessa (vægast
sagt) átroðslu refsingarlaust. "I know each twig will lash him, and
each thom will rip" (223).
Segja má að frásögnin sé á tveimur "plönum", að hún gerist bæði
í raunveruleika og fantasíu eða ímyndun. A báðum
frásagnarplönunum snýst skógurinn gegn Janey, bæði á
raunveruleika-planinu sem skógur, og á fantasíu-planinu sem hennar
eigin líkami. Það er nokkuð algengt í sögum kvenna að umhverfið
verði ógnandi23 og styðji jafnvel við ofbeldi gegn konum, umhverfið
er þá hliðhollt karlveldinu, yfirleitt er því lýst sem lóðréttu og styrkir
þannig fallusarmynd trjánna.
65