Ársrit Torfhildar - 01.04.1991, Side 36

Ársrit Torfhildar
Krýsillis. Móðir hennar kom í símann og sagði að stúlkan græti ekki
en væri slegin. Sér til hughreystingar léki hún lög á píanóið.
Þegar Norðurleiðarrúturnar mætast á syfjulegum þjóðveginum í
Húnavatnssýslunum hafa bílstjórarnir það fyrir venju að stöðva
bílana og skiptast á fáeinum orðum, jafnvel réttir sá sem að sunnan
kemur norðanmanninum nýjustu eintök blaðanna út um þröngt op
gluggans. Sé hjálparmaður bílstjórans með honum og sitji í
farþegasætinu fremst til hægri, á hann það til að halla sér yfir
bílstjórann, yfir þau fjölmörgu tæki sem hann þarf á að halda á
ferðum sínum og hrópa eitthvað út um gluggann sem farþegarnir
heyra ekki. Víst er að traust farþeganna á bílstjórunum byggist á
kunningsskap þeirra. Á langri ferð með ókunnugum virðist þeim net
bílstjóranna fanga þá til sín og lykjast um líkama þeirra eins og
ísmeygileg bönd. Þegar norðanmaðurinn hallar sér út um gluggann
og bendir aftur fyrir sig sjá þeir bendinguna sem merki um ágæti
þessa nets, þeir vita að hún er bending félaga í bláklæddri stétt
bílstjóranna jafnvel þó þeir viti ekki hvaða tilgangi hún þjónar. Þeim
er einnig ómögulegt að fylgja henni eftir því bílarnir standa í hléi
stórrar hæðar sem byrgir farþegunum sýn. Þó þeir mæni upp
brekkuna í leit að einhverju sem gæti gefið vísbendingu um uppruna
hennar sjá þeir ekkert af slíku fyrr en rútan er komin efst upp á
bunguna og stóð hrossa sem vaktað er við girðingarútskot blasir við
þeim. Menn í gænum hermannaúlpum og reiðbuxum standa dreift
utan með hópnum, hnika fótunum til á víxl og dunda sér við að slá
keyrunum í reiðstígvélin. Hrossaskítshrúgur og hófatraðk þekur
veginn og bersýnilegt að umferðin hefur tafist við reksturinn áður en
reiðmennirnir ákváðu að æja. Þeir sem ekki eru í varðstöðu hafa
komið sér makindalega fyrir á þúfunum, kveikja sér í vindli, slá
keyrunum í puntstráin og súpa á glærum djúsbrúsum, hengdum í
hnakkana. Einn þeirra hefur hestaskipti. Nýlokinn við að spretta af
og er að leggja á annan en á meðan rútan mjakast framhjá virðist
honum vera fremur órótt, hættir við að spenna volkann og lítur
þráfaldlega um öxl. Hann hefur stungið písknum í handarkrikann og
í sólinni glampar vígalega á silfraðan endahnúðinn sem sjálfsagt
geymir fangamark hans grafið í málminn en niður með síðunni lafir
ólin, áþekk teygðri nautstungu.
34