Bergmál - 01.09.1951, Blaðsíða 19

1951----------------------------
honum eftir rennisléttri, grænni
flötinni.
Páll situr á steini í fjörunni í
Reykjavík, en hugurinn á hóln-
um heima.
Hverju á ég svo að bæta við?
Ég verð víst að hætta, því að
það er engu við að bæta. En
hvað var það annars, sem ég var
búin að segja ykkur? Voru það
ekki tveir menn, Pétur og Páll,
sem gengu eftir götunni? Var
ekki annar hraustlegur og gekk
hratt, en hinn veikur og gekk
hægt? Annar átti peninga í
banka, en hinn hafði ekki efni
á því að gefa frænku sinni blóm.
Meinið er, að ég hef gleymt,
hvor þeirra það var, Pétur eða
Páll, sem var sá heilbrigði og
auðugi, og hvor sá vanheili og
fátæki. En ég vona, að þið hafið
ekki gleymt því, svo að þið
getið sagt mér það.
Endir.
Gamall negri var að gangast undir
próf til þess að ganga inn í póstþjón-
ustuna. Ein af spurningunum var:
„Hversu langt er frá jörðunni til sól-
arinnar?"
Surtur gamli varð skelfdur á svip
og hrópaði: — „Ef þið ætlið að setja
mig á þá leið, þá ætla ég gð segja upp
áður en ég byrja."
--------------------- BergmÁl
Einu sinni voru hjón, sem voru mjög
hamingjusöm í hjónabandinu, og trúðu
bæði á annað líf. Að lokum kom að
því, að húsbóndinn andaðist. Konan
vildi nú standa við þá samninga, sem
þau hjónin höfðu gert með sér, og fór
því á andafund til að ná tali af hinum
látna manni sínum.
„Ert þú hamingjusamur, elskan?"
spurði konan.
„Já, ég er hamingjusamari en ég hefi
nokkurn tíma verið fyrr,“ svaraði
bóndi hennar. „Beitilöndin eru þau
fegurstu, sem ég hefi séð. Veikara
kynið eru þær dásamlegustu verur,
sem hægt er að hugsa sér, með ástríðu-
þrungin og ástleitin augu! Kropparnir
unaðslegir og fagurlega lagaðir."
„Ó! hjartað mitt!,“ hrópaði konan,
„fyrst að freistingarnar eru svona
gífurlegar, þá er ég hrædd um að þú
hljótir að leiðast út í eitthvað, sem þú
iðrast eftir síðar meir. Ég vona að
ég fái brátt að sameinast þér á himn-
um.“
„Á himnum?!" hrópaði sá framliðni
handan úr seinna lífinu, „hver segir
að ég sé á himnum? Ég er verðlauna-
tarfur austur í Vopnafirði."
★
Ung stúlka stefndi ungum manni
fyrir að hafa tekið sig með valdi.
í réttinum spurði dómarinn: „Stað-
hæfið þér að þessi ungi maður hafi
komið yður inn í kirkjugarðinn þetta
kvöld með valdi?“ /
Þá svaraði stúlkan: „Ég veit nú ekki
vel hvað þér eigið við ,með valdi'. En
hálfum mánuði síðar mátti enn greina
þessi orð aftan á kápunni minni: —
Hér hvílir í friði —"
17