Bergmál - 01.09.1951, Blaðsíða 11

1951 ------------------------
Þetta, sem átti að koma henni
á óvart, reyndist vera stór og
glæsileg lystisnekkja, sem lá
fyrir festum á Amazonfljótinu.
Þau gengu um borð og Leon
kveikti á öllum rafmagnsljós-
unum.
„Lystisnekkjan er eign ensks
lávarðar, sem var félagi minn í
stríðinu. — Já, þú veizt það víst
að ég var sjálfboðaliði í enska
hernum frá byrjun stríðsins.
Móðir mín var ensk. Vinur
minn — lávarðurinn, dvelst nú
sem stendur í Rio, og hann hefir
gefið mér leyfi til að nota snekkj-
una hvenær sem mig lystir.
Komdu, elskan mín, þú ert
þreytt. Við verðum að fara að
sofa. Á morgun flýg ég með þig
til unnusta þíns í Alcobaca, eins
og ég hafði lofað.“
„Ó — svei — unnusti minn!,“
sagði Manuela og fussaði. „Hann
er ímyndunarveikur þessi þorsk-
haus ....“
„Gerðu svo vel,“ sagði Leon,
opnaði dyr, og kveikti á litlum
lampa á borði. Hér er káeta þín,
Manuela, hvað finnst þér um
hana? Er hún ekki glæsileg?“
Þetta litla herbergi var mjög
viðkunnanlegt og smekklegt.
Þar var lágt, breitt mahogni-
rúm, með silkiábreiðum —. úr
—.......... Bercmál
ósviknu austurlenzku silki, einn-
ig snyrtiborð hlaðið öllum þeim
varningi, sem ung stúlka getur
óskað sér, — inn af þessu her-
bergi var lítið baðherbergi lagt
rósrauðum marmaraflísum, upp-
hitað með rafmagni. Viðtækið
var innbyggt í vegginn ....
„A-ha,“ andvarpaði Manuela.
En hvað þetta er dásamlegt.
Hér gæti ég hugsað mér að búa
til eilífðar. Með þér ....“ Hún
leit í andlit hans og sendi hon-
um ástríðuþrungið augnatillit.
Henni til mikillar undrunar
beygði hann sig niður og kyssti
lauslega á hönd hennar. Bauð
henni góða nótt, og — fór.
Manuela stóð undrandi og ráð-
þrota frammi fyrir speglinum í
káetunni. í fyrstu hló hún glað-
lega. En hvað Leon gat verið
fyndinn .... Auðvitað myndi
hann koma aftur til hennar —,
að vörmu spori. Hún opnaði
ferðatösku sína, tók upp nátt-
klæði sín og kveikti sér í sígar-
ettu. Hvað var Leon að hugsa
að koma ekki?
Það voru þegar liðnar fimm
mínútur .... án þess hann léti
nokkuð á sér bæra. Hún sat
þarna alein og hið eina, sem
rauf kyrrðina var gjálfur vatns-
ins við bátshliðina. Svo fór hún
9