Bergmál - 01.09.1951, Blaðsíða 59

1951
Bergmál
yrði rík skyldi ég kaupa þannig rúm, aðeins, helmingi
stærra, og með helmingi fleiri látúnskúlum. Ég blygðað-
ist mín aldrei fyrir þakíbúðina okkar, það gerði þetta rúm.
Það virtist svo margfalt göfugra en nokkurt annað rúm,
hjá nágrönnunum okkar.“ Hún hló að þessum gömlu end-
urminningum.
Það leið næstum heil klukkustund, áður en hann fór,
og þá fór hann tregur. Hann tók í hönd hennar; óþarf-
lega hátíðlegur.
„Þakka yður fyrir, Natalía, ég hafði mikla ánægju af
þessu,“ sagði hann.
XIII. KAFLI.
Þegar Bob kom heim til sín, sá hann sér til undrunar
daufa ljósrák undir svefnherbergis-hurðinni þeirra.
Hvað gat Marjorie verið að gera, með ljósið logandi
ennþá? Hann opnaði dymar hljóðlaust. Marjorie var ekki
háttuð; Hún hafði lagzt þversum ofan á rúmið og stein-
sofnað, aðeins hálf-afklædd og í morgunslopp utan yfir
undirfötunum. Hann gekk hljóðlega þvert yfir dúnmjúkt
gólfteppið, og stóð og horfði niður á hana.
Hún var rjóð í andliti, og leit út eins og hún hefði grátið.
Hann hleypti í brýnnar. Honum varð nú ljóst, að Marjorie
hafði grátið oft undanfarið og að því er virtist, að ástæðu-
lausu. Var hún grátgjörn vegna síns óstýriláta skaplyndis?
Einn daginn gat hún verið óviðráðanlega kát og fjörug, og
miðdepill allra samkvæma, sem hún var viðstödd, en svo
næsta dag gat hún verið niðurdregin og oft ótrúlega tor-
tryggin og þverlynd.
Hann ákvað að ónáða hana ekki, heldur leggja sig á sóf-
ann í herberginu við hliðina það sem eftir var nætur.
Hann myndi hvort sem var, ekki geta sofið lengi, áður en
morgunkaffið kæmi. Hann hafði breitt æðardúnssængina
ofan á hana, og var kominn á miðja leið út úr herberginu,
57