Víðförli - 01.05.1951, Side 40

38
VÍÐFÖRLI
legri en svo, að hann gæti ekki af sjálfsdáðum forðað sér. úr
þvi sem komið er.
Yfirstéttarmaðurinn horfir á drenginn og veit mætavel, hvað í
húfi er og að það væri ekki andartaksverk að kippa honum upp
af götunni. En yfirstéttarmaðurinn gerir það ekki, hreyfir ekki
legg eða lið drengnum til bjargar.
Vegna hvers ekki? Er hann fantur eða fáráðlingur? Nei, langt
frá því. Hann gerir ekkert blátt áfram vegna þess, að hann má
það ekki, sannfæring hans, trúin, sem hann játar, bannar honum
það. Drengurinn tilheyrir óæðri stétt. Á sömu stundu sem yfir-
stéttarmaðurinn snerti hann, myndi hann verða óhreinn í augum
guðanna, farnast verr eftir dauðann, verða torveldara að öðlast
sælu í öðrum heimi. Það verður því að fara, sem fara vill um
drenginn, hann getur ekki skipt sér af því. Og ef drengurinn slas-
ast, bíður bana eða verður örkumla ævilangt, þá er það reyndar,
samkvæmt indverskri skoðun, óhjákvæmileg örlög, afleiðing af
breytni drengsins í fyrri tilveru.
Barnafórnir voru tíðar á Indlandi, einkum á hinum stóru hátíð-
um við fljótið helga, Ganges. Þegar þessi viðbjóður var loks bann-
aður með lögum, þá var það fyrst og fremst að þakka langvinnri
og þrautseigri haráttu kristniboðans William Carey.
Annað vil ég drepa á af miklu, sem hér væri af að taka.
John R. Mott, Nobels-verðlaunamaður heimskunnur, sem þekk-
ir ef til vill betur en nokkur annar maður á þessari öld hin ýmsu
trúarhrögð heimsins og raunveruleg áhrif þeirra, segir í sambandi
við niðurstöður sínar eftir ýtarlega rannsókn, og ferðalög um
allan heim: „Merkasta félagshreyfing samtíðarinnar er vakning
konunnar. Breytingin, sem orðið hefur á félagslegri aðstöðu kon-
unnar víðsvegar síðustu þrjátíu árin er meiri en öldum saman
áður. íhugunarverðasta staðreyndin í þessu sambandi er sú, að
það er aðeins einn af trúarbragðahöfundum mannkynsins, sem
konan á nokkuð að þakka í þessu tilliti.“
Þessi ummæli mætti staðfesta með mörgum vitnisburðurn. Hér
er emn: