Víðförli - 01.05.1951, Side 8

6
VÍÐFÖRLl
Þegar nafn Krists er nefnt yfir manni á skírnarstundinni, þá er
hann þar með eign Krists, hins upprisna, himneska dýrðarkonungs.
Maðurinn vígist þeim konungi á skírnarstundinni, hann er gerður
að þegni í ríki hans, með þeim rétti og þeirri kvöð, sem því fylg-
ir, hann er „hrifinn frá valdi myrkursins og settur inn í ríki sonar
Guðs kærleika,“ svo notuð sé frumkristin játning (Kol. 1,13).
Hér var og er miklu meira fólgið en upptaka í félag, inntaka í
jarðneskan söfnuð, á grundvelli þeirrar játningar, sem maðurinn
hefur flutt. Zwingli og ýmsir fleiri hafa viljað nema staðar við
þetta. En Nýja testamentið sér miklu meira í þessu fólgið. Að
þiggja kristna skírn er að meðtaka gjöf hjálpræðisins, verða eign
Krists og öðlast þar með eignarrétinn á öllu því, sem hann hefur
fyrir mennina gert. Hann bað fyrir hinu ófrjóa, skemmda tré,
(sbr. Lúk. 13,6nn) að það fengi enn að standa, já, lifna, laufgast
að nýju. Kristur er konungur yfir náðuðu mannkyni, hann hefur
með fórn sinni komið þeirri náðun til vegar, hún er hans gjöf.
Við skírnarlaugina er ríkdómur hins frelsandi Guðs lagður fram
fyrir einstaklinginn, eins og arfleifð, sem honum er ánöfnuð og
hann má taka út. Þetta er skírnargjöfin. Það er hægt að kasta
henni á glæ. Ekkert, sem Guð gefur, er undanþegið þeirri áhættu.
Maðurinn getur ónýtt ráð Guðs sér til handa. En það haggar ekki
raunveruleik gjafarinnar né því, að hún er veitt undandráttarlaust
og algerlega. Hún veitir fyrirgefningu syndanna, þ. e. öruggan að-
gang að Guði.
En þetta felur í sér köllun. Sá, sem heyrir Kristi, verður að
leitast við að lifa svo sem þeirri tign hæfir. Vatnið og nafnið tákn-
ar það, sem gerizt, — Guð tekur manninn að sér sem sitt barn í
heilagri skírn og gjörir hann að erfingja eilífs lífs — en jafn-
framt það, sem á að gerast, markmið athafnarinnar, hreinsun, end-
urnýjun, upprisu hins innra manns, líf í Jesú nafni.
Þetta hvort tveggja er tengt í eitt í ummælum 1. Jóhannesarbréfs
(3,lnn) : Sjáið hvílkan kærleika Faðirinn hefur auðsýnt oss, að
vér skulum kallast Guðs börn og það erum vér. Þér elskaðir, nú
erum vér Guðs börn og það er ennþá ekki orðið bert, hvað vér
munum verða. Vér vitum, að þegar hann birtist, munum vér verða