Víðförli - 01.05.1951, Blaðsíða 3

SIGURBJÖRN EINARSSON :
Skírn — ungbarnaskírn
Þegar fyrst var flutt prédikuu á vegum kristinnar kirkju, j>. e.
hinn fyrsta hvítasunnudag, spurðu áheyrendur: Hvað eigum vér
að gjöra, hræður? Pétur svaraði: Cjörið iðrun og sérhver vðar
láti skírast í nafni Jesú Krists til fyrirgefningar synda vðar og
'þér munuð öðlast gjöf heilags anda. (Post. 2,38).
Sú athöfn, sem þarna var nefnd, var ekki fundin upp á þeirri
stundu. Áheyrendurnir vissu, hvað um var að ræða, þegar nefnd
var skírn. Þeir þekktu slíkar athafnir, skírslur eða hreinsanir. Þar
var skemmst að minnaist skírnar Jóhannesar, en hann hefur aftur
haft að fyrirmynd þá skírn, sem Gyðingar framkvæmdu á heið-
ingjum, sem tóku gyðingatrú, aðeins var ,sá munur á, að hann
gerði sömu kröfu til Gyðinga sem heiðingja um að gangast undir
iðrunarskírn og í annan stað var skírn hans beinn undirbúningur
undir komu Messíasar, sem hann taldi í næsta námunda og vildi
ryðja veg.
Frá sjálfri fæðingarstundu kirkjunnar er skírn m.ö.o. fæðing
einstaklingsins inn í sarnfélag Krists, ríki fyrirgefningarinnar og
heilags Anda. Hin ytri athöfn var ekki ný og munur kristinnar
skírnar og eldri hátta af sama tagi er ekki fólginn í ólíku ytra
alferli, heldur í hinni innri hlið. Hann felst raunar allur í orðum
Péturs um að skírast í nafni Jesú Krists.
Spámennirnir höfðu flutt fyrirheit um laugun til hreinsunar og
endurnýungar þeim eignarlýð, sem Guð myndi kalla og tygja í
fyllingu tímans. þegar hjálpræðið birtist: Ég mun stökkva hreinu