Víðförli - 01.05.1951, Blaðsíða 7

SKÍRN — UNGBARNASKÍRN
5
tíðkast á öllum tímum, því þegar í Didache er gert ráð fyrir henni
sem réttmætu afbrigði. Hún ryður sér þó ekki til rúms almennt
á Vesturlöndum fyrr en á 13. öld og í Austur- (grísk-kaþólsku)
kirkjunni er niðurdýfing reglan enn í dag.
Mörgum finnst greftrunin og upprisan glöggvar táknuð með
niðurdýfingarforminu. Og það er ekki fjarri sanni. En formið er
í sjálfu sér ekki annað en tákn og getur aldrei annað verið. „Vatn
gjörir það sannarlega eigi, heldur Guðs orð, sem er með og hjá
vatninu og trúin. sem treystir slíku Guðs orði í vatninu.“ ÍFræði
Lúthers).
Þeir, sem halda því fram, að skírnarathöfnin öl! sé aðeins tákn-
ræn, mannleg athöfn, sem ekki hafi neinn hlutlægan veruleik að
baki, einmitt þeir leggja að sama skapi ríka áherzlu á formið, þ.
e. vatnsmagnið og ytri tilburði skírnþegans. A hinn bóginn sýna
ummæli Lúthers í Fræðunum minni, að hin djúpa, frumkristna
merking helzt í fullu gildi, þótt formið sé ádreifing: „Hún (vatns-
skírnin) merkir það, að hinn gamli Adam í oss á að drekkjast og
detrja fyrir daglega iðrun og yfirbót, með öllum syndum og vond-
um girndum, og aftur á móti daglega fram að koma og upp aftur
að rísa nýr maður, sá er lifir að eilífu í réttlæti og hreinleik fyrir
Guði“ — og svo vitnar Lúther í ummæli Páls í Róm. 6.
Þessi merking hinnar táknrænu laugunar er aðeins önnur hlið
þess veruleika, sem í skírninni felst. Þungamiðjan er nafnið, sem
skírt er til eða í. í sambandi við vatnslaugunina hefur hið heilaga
nafn í sinni þríeinu fyllingu verið hátíðlega nefnt yfir skírnþegan-
um (Jak. 2,7). Samkvæmt skilningi fornaldar var það enganveg-
inn tóm serimonía að nefna nafn yfir hlut. Það fól í sér yfirlýs-
ingu um eignarhald, hluturinn var merktur. Vér skrifum nafn i
bók, þar með er hún vor. Landkönnuðir draga fána ríkis síns að
hún á ónumdu landi, hershöfðinginn sömuleiðis, þar sem sigur
er unninn. I fornöld nefndu menn nafn í sama skyni og með sömu
afleiðingum. I Gamla testamentinu er víða svo að orði kveðið, að
nafn Jahve hafi verið nefnt yfir því, sem þar með og þaðan af var
hans eign: Yfir ísrael, musterinu, sáttmálsörkinni, Jerúsalem,
stundum yfir einstökum manni, t. d. Jeremía (15,16).