Víðförli - 01.05.1951, Blaðsíða 11

SKÍRN — UNGBARNASKÍRN
9
fermingu. Og svo blasir það óneitanlega við, að' athöfnin virðist
í huga margra vera aðeins dauð venja, án nokkrar þýðingar fyrir
barnið og uppeldi þess, annarrar en þeirrar, að það hlýtur nafn
sitt. Þegar svo er á það bent, að Nýja testamentið minnist ekki á
skírn barna, þá virðist sjálfgefið að fallast á, að þessi venja sé
til komin vegna alvöruleysis kirkjunnar, eftir að hún gerðizt ríkis-
eða þjóðkirkja og hugsaði mest um það að ná ytra tangarhaldi á
mönnum og hafði jafnframt horfið af grundvelli Nýja testament-
isins í kenningu og siðum bæði í þessu og ýmsu öðru.
Þetta er mjög fjarri réttú. Píslarvottakirkja 2. og 3. aldar skíröi
börn. Fornkirkjan öll er að heita eirihuga um, að það sé sjálfsagt
að skíra ungbörn og enginn fornkirkjulegur leiðtogi veit betur. en
að slík skírn sé postulleg. Þar er vitnisburður Tertullians (f. 150)
athyglisverðastur, vegna þess að eftir að hann gekk í flokk Montan-
inga barðist hann móti skírn barna (eins og fleiru, svo sem hjóna-
bandinu), en hvergi véfengir hann, að hún sé postulleg og hefði
slíkur málafylgjumaður, sem hann var, ekki látið sér sjást vfir
svo veigamikil gagnrök, ef þau hefðu verið tiltæk. A synodunni í
Kafþago 251 var rætt um það, hvenœr börnin skyldu skírð, ekki
hvort, þ. e. hvort höfð skyldi hliðsjón af umskurninni' og skírt á
8. degi eða fyrr. Niðurstaðan varð að skíra skyldi börnin á 2. eða
3. degi.
Joachim Jeremías hefur bent á, að rannsóknir fornra grafreita,
þ.á.m. katakombanna, hafi ótvírætt leitt í ljós, að barnaskírn hafi
verið alsiða á fyrstu öldum kristninnar um allan heim. Um 200
eru ungböui skírð skv. grafskriftum í Litlu-Asíu, Gallíu, N.- Af-
ríku, Rómaborg, Egyptalandi og Palestínu. Enn segir Jeremias. að
það sé ekki fyrr en kemur fram á 4. öld sem heimildir séu fvrir
því, að menn hafi viljað skjóta skírninni á frest, en sá háttur staí-
aði ekki af því, að menn teldu neitt við skírn barna að athuga í
sjálfu sér, heldur hinu, að menn vildu eiga til góða í lengstu lög þá
syndafyrirgefningu, sem veitist í skírninni. Þessa gætti einkum í
Austurkirkjunni og tók að breiðast út einmitt á því skeiði, sem
hafnendur barnaskírnar telja, að hún hafi tekið að tíðkast. þ. e.