Víðförli - 01.05.1951, Side 15

SKÍRN — UNGBARNASKÍRN
13
\ú segir Drottinn svo, sá er skóp þig og myndaði þig: Óttast þú
eigi, ég frelsa þig, ég kalla á þig með nafni, þú ert minn. Og játn-
ing þess manns, sem gerir sér grein fyrir þessu, er sú sem höfund-
ur Efesusbréfsins orðar svo: Guð útvaldi oss í Kristi, til þess að
vér værum heilagir og lýtalausir fyrir honum í kærleika. Hann
ákvað fyrir fram að taka oss sér að sonum, samkvæmt velþóknun
vilja síns, dýrðlegri náð sinni til vegsemdar. Vér erum endurleysl-
ir Guði til eignar, dýrð hans til vegsemdar. (1,4-5,14) Ekkert
getur hnykkt á því betur en barnaskírnin, að það er ekki mín verð-
skuldun eða tilverknaður að ég má kallast Guðs barn, heldur er
það hans einskæra, föðurlega gæzka og miskunn. A hak við höfn-
un ungbarnaskírnar er vitandi eða óvitandi sú hugsun að vilja
áskilja manninum rétt til þess að koma til Cuðs að fyrra bragði
eða gera sig a.m.k. á einhvern hátt maklegan köllunar hans, án
þess geti skírnin ekki verið gild. En einlægir menn, sem láta
skíra sig upp, vegna þess að þeir telja að skírnin verði að byggjast
á trú, eru tæplega þar með lausir allra mála að þessu leyti, hljóta
þeir ekki -að spyrja sig einnig eftir endurskírnina: Var það þá
rétt heldur í þetta sinn, var skírnin rétt og gild, þ. e. var ég trú-
aður í raun og veru, hafði ég iðrast í raun og veru, hafði ég
i raun og veru tekið þeim sinnaskiptum, sem gerðu mig hæfilegan
til þess að taka við Guðs gjöf, hef ég ekki þvert á móti óuýtt hana
með ófullkominni afstöðu minni, með ófullnægjandi undirbún-
ingi hjarta míns? Og ef börn krilstinna foreldra eiga ekki að hljóta
skírn, hvenær kemur þá sú stund ævinnar, er þau skulu skírð?
Hvenær er barnið orðið nógu stórt, nógu þroskað, til þess að taka
á móti köllun og gjöf skírnarinnar? Kristnir foreldrar, sem vilja
hlýðnast boði Krists — gerið þá að lærisveinum, skírandi þá,
kennandi þeim — hljóta þá að vera í sífelldum vafa og ugg um
það, hvenær þau geti tekið á sig þá ábyrgð að láta skíra barnið.
Skírnin getur aldrei á nökkru aldurs- eða þroskastigi verið ann-
að en Guðs óverðskuldaða gjöf. Barnaskírnin undirstrikar það svo
sem ekkert annað skírnarform. Ekkert annað gefur Guði einum
dýrðina svo sem skyldugt er.
Menn segja. að það hljóti þó að hafa meiri þýðingu fyrir trú-