Læknablaðið - 01.07.2024, Blaðsíða 45

L ÆKNABL AÐIÐ 2024/110 389
Ég var engan veginn viss hvaða sér-
grein hentaði mér best þegar ég lauk
námi mínu við Læknadeild Háskóla
Íslands. Það var svo margt sem mér
þótti áhugavert á meðan á náminu stóð
og ekkert eitt sem stóð upp úr. Ég vildi
halda nálægðinni og beinum samskipt-
um við sjúklinginn, fremur en að stýra
stofugangi. Mér þótti gaman að kafa
í medisínskar ráðgátur og greiningar.
Einnig þótti mér heillandi að vinna með
höndunum að einföldum inngripum.
Á meðan á kandídatsárinu stóð skipti
ég í sífellu um skoðun eftir hvern stað,
þangað til ég mætti á bráðamóttökuna
á síðustu mánuðunum. Þar sá ég að
allt það sem mér þótti skemmtilegast
við hinar sérgreinarnar kristallaðist á
bráðamóttökunni. Jafnframt er eitthvað
einstakt við starfsanda bráðamóttökunn-
ar, viljann til að gera gott úr hlutunum
og vera tilbúin til að takast á við hvað
sem kemur inn um dyrnar.
Ég ákvað því að sækja um á bráða-
móttökunni og hóf að lokum störf þar
haustið 2016. Það var svo ári síðar, eða
haustið 2017, sem nýtt formlegt sérnám
í bráðalækningum var sett á laggirnar
á Íslandi. Í gegnum árin hef ég því haft
þann ómetanlega kost að fylgjast með
þróun sérnámsins og leggja hönd á plóg
við að festa það í sessi. Það vakti því stolt
og mikla gleði þegar kollegi minn úr sér-
náminu, Rosemary Lea Jones, varð fyrst
til að útskrifast úr fullgildu sérnámi í
bráðalækningum frá Landspítalanum í
desember 2022. Ég fylgdi svo fast á eftir
núna um vorið 2024.
Stærsta hluta sérnámsins starfaði
ég á Landspítalanum, auðvitað mest á
bráðamóttökunni, en einnig um stund
á lyflækningasviði, svæfinga- og gjör-
Þórir Bergsson
bráðalæknir
Ung sérgrein í hröðum vexti
gæsludeild og Barnaspítalanum. Fyrir-
myndirnar voru margar, en einna helst
ber að nefna Hjalta Má Björnsson, Sigur-
björgu Bragadóttur og Ármann Jónsson.
Síðustu tvö ár sérnámsins fóru
svo fram við Royal Hobart Hospital í
Tasmaníu, Ástralíu, en gerð er krafa um
að hluti sérnámsins fari fram á erlendri
grundu. Heimskt er vissulega heima-
alið barn og það var ómetanleg reynsla
að fara út. Bæði sá maður að flest sem
gert er á Landspítala er sambærilegt við
sjúkrahús erlendis, en jafnframt öðl-
ast maður nýja og víðtækari sýn á þau
vandamál sem við kljáumst við og lausn-
ir á þeim. Ég skoðaði ýmsa möguleika,
en það hafði þó alltaf verið draumur
minn að vinna annað hvort í Nýja-Sjá-
landi eða Ástralíu. Það var því sendur
mýgrútur tölvupósta á sérfræðinga víða
um Eyjaálfu og eftir nokkur viðtöl ákvað
ég að taka starfstilboðinu frá Tasmaníu.
Hobart er svipað stór borg og Reykja-
vík og er RHH tertiert sjúkrahús fyr-
ir um 500 þúsund manns á Tasmaníu
allri. Bráðamóttakan þar er rómuð fyrir
kennslu og naut ég góðs af því. Þarna
S É R G R E I N I N M Í N
B R Á Ð A L Æ K N I N G A R
fékk ég ómetanlega reynslu í meðhöndl-
un og uppvinnslu bráðveikra, ásamt því
að leiða stóran hóp unglækna og stýra
deildinni allri að nóttu til. Þessi ár voru
yndisleg og hafa reynst gífurlega mót-
andi fyrir mig, sem og fjölskyldu mína.
Ég hefði aldrei getað þetta án stuðnings
unnustu minnar og dætra, og á þeim
allt að þakka. Nú þegar við erum komin
aftur til Íslands lítum við til baka með
söknuði og þökk, en jafnframt fram á við
með opnari huga en áður.
Ég byrjaði svo að vinna sem sér-
fræðingur á bráðamóttöku Landspítalans
í apríl síðastliðnum. Við sérgrein minni
blasa nú fleiri áskoranir en nokkru sinni
áður. Þótt það sé oft erfitt, trúi ég því
enn að okkar helsta vopn gegn hnignun
heilbrigðiskerfisins sé óbilandi metnaður
og vilji til að sinna okkar sjúklingum á
máta sem er bæði öruggur og umhyggju-
samur.
Til þess að það verði hægt er
nauðsynlegt að endurskoða vinnu okkar
allra frá grunni, því það þarf ekki gráðu
í verkfræði til að átta sig á því að núver-
andi ástand hreinlega virkar ekki. Þótt
ég sé oft spurður að því, þá sé ég ekki
eftir vali mínu á sérgrein og hvet alla þá
sem íhuga bráðalækningar að láta metn-
aðarleysi stjórnvalda ekki stöðva sig.
Við eigum bara eftir að styrkjast og með
hverju árinu komum við skýrara formi á
starfsramma okkar og skyldur.
„Ég hefði aldrei getað þetta án
stuðnings unnustu minnar og dætra,
og á þeim allt að þakka. Nú þegar við
erum komin aftur til Íslands lítum við
til baka með söknuði og þökk,
en jafnframt fram á við með opnari
huga en áður.“