Skógræktarritið - 15.05.2020, Qupperneq 102

SKÓGRÆKTARRITIÐ 2020100
Ein sú falleg-
asta tenging sem
hugsast getur er
tenging mannfólks
og trjáa. Við erum
háð hvort öðru á
svo djúpstæðan
hátt að án annars
gæti hitt ekki lifað.
Líf á jörðinni gæti hreinlega ekki þrifist ef
trjáa nyti ekki við með allri sinni mikilvægu
vistkerfisþjónustu, meðal annars framleiðslu
á súrefni fyrir okkur mannfólkið og önnur
dýr sem á jörðinni lifa.
Tré skipa stóran sess í hinum fjölbreyttu
menningarheimum okkar jarðarbúa, í
mörgum trúarbrögðum eru þau mikilvæg
tákn og samlíkingar við tré eiga sér fastan
sess í tungumáli margra þjóða. Sem dæmi
þá rekjum við Íslendingar rætur okkar
eitthvert, við skjótum rótum á nýjum stað,
börnin vaxa úr grasi og lífsblómið tekur að
fölna á síðasta æviskeiði okkar.
Þau okkar sem trjám og náttúrunni
allri unnum þekkjum þá unaðslegu tilfinn-
ingu sem útivera í skógum veitir okkur.
Kraftinum og orkunni sem flæðir um líkama
okkar eftir slíka dvöl er erfitt að færa í orð
en er kannski best lýst sem endurnærandi og
gefandi. Einnig er sú gjöf dýrmæt að sjá tré
vaxa úr grasi sem við sjálf höfum gróðursett,
en sú tenging verður persónulegri og við
finnum til ábyrgðarhlutverks um að passa
upp á þá plöntu og tryggja að vaxtarskilyrði
hennar verði góð, rétt eins og með uppeldi
barna okkar.
Okkar mikilvægasta auðlind, lungu
jarðarinnar og vistkerfisþjónn á harðbýlu
landi, þarf á umönnun og varðveislu að
halda. Það kemur í okkar hlut, okkar sem
látum okkur annt um skóginn og finnum
vel fyrir tengingunni við trén að sjá til þess
Hvaða tré vilt þú verða?
Tré lífsins er frumkvöðlaverkefni sem mun bjóða upp á nýja valkosti við lífslok
að græða landið, yrkja skóga og hlúa að
þeim sem þegar þrífast.
Tré lífsins er verkefni sem hefur verið í
þróun undanfarin fimm ár. Með verkefninu
viljum við tryggja að ræktaðir séu skógar
um land allt sem fá friðhelgi til að vaxa og
dafna og skapa dýpri tengingu á milli fólks
og trjáa en áður hefur verið, þar sem trén
verða táknmyndir ástvina okkar sem fallnir
eru frá. Tré lífsins vill bjóða Íslendingum
upp á að geta gróðursett ösku sína ásamt tré
sem vex upp til minningar um líf sem lifað
var og verður aftur hluti af hringrás lífsins.
Upphafið
Það var einn vordag fyrir sex árum síðan
að ég fór að velta því fyrir mér hvort ekki
væri hægt að kveðja þessa jarðnesku tilvist
á annan hátt en nú þekkist. Mér fannst það
skjóta skökku við að greftrunarsiðir okkar
hefðu litlum breytingum tekið í áranna rás
og að það hlyti að vera hægt að betrumbæta
ferlið og gera það umhverfisvænna.
Í hefðbundinni jarðsetningu er líkið
sett í kistu sem búin hefur verið til úr
mikilvægum auðlindum, ferðast hefur langa
leið og skilið eftir sig kolefnisspor á leiðinni
og margar hendur hafa komið að því að
setja hana saman. Að öllu þessu ferli loknu
er kistan látin síga tæpa tvo metra ofan í
jörðina, í grafarstæði sem telur 250x120cm
þar sem hún verður að mold á löngum
tíma. Í þessu ferli er þörf á miklu landi, oft
þurfa að fara fram jarðvegsskipti þegar nýir
kirkjugarðar eru teknir, mikil auðlindasóun
á sér stað og hægfara niðurbroti kistu og
líks í súrefnissnauðu umhverfi fylgir losun
á skaðsömu metangasi sem er öflug gróður-
húsalofttegund.
Hinn möguleikinn sem fyrir hendi er í
dag er að leggja líkið í brennslukistu sem
er oftast minni að umfangi en grafarkista,