Freyja - 01.12.1904, Síða 35

VII. 5-
FREYJA.
*3
sem illviöra kunngjörði fregn.
Og svo var í hrafninum hræ-þorsti enn
í hundinum ógleS megn.i
En tíminn þó jóSlaCi jökulinn senn
og jafnreitti illviðra ham,
já, hann, var sá eini sem áræddi þa5
aö andæfa bölnorna gram.
Og smám saman lifnaði lundur og hlíS
og lœkurinn talaSi hljótt •
viS blómin sem uxu á bakkanum þar,
hvar bölríkis áSur var nótt.
En þó að þaS sumraSi’ í sveitinni enn
og sæi hún vordaggartár
hve hafSi’ ekki byggSin mín bliknaS og eyðst
og breyzt, þessi líSandi ár.—-
Því nú voru býlin í byggðinni auS
og barnshlátur framar ei neinn
og leiksviSin tómleg,—í torfærur breytt
í tröSinni jarSgróinn steinn.
ÞaS var ekki fengist um fardagfnn þann
sem frumvarpiS laganna skóp
því neySin og skorturinn skoraSi’ á menn
aS skilja viS byggSina’ í hóp,
á sérhverjum tíma þeir sundruöust burt
ef svo lítiS rofaSi til,
um langdegisbiliS og skammdegis skeið
í skafrennings harSinda-byl.
* *
*
Ég saknaSi margs, er ég mundi svo vel
og mér hafSi veriS svo ljúft
sem byggSinni virtist nú tapaS og týnt
í tímanna hringiðu djúpt,
og líklega sœkir þaS seinlega heim,